ما را که برد خانه؟ | نگاهی به سوفی و دیوانه

فیلم با تصویر برداری از بالای شهر شروع می شود، دوربین اول آرام آرام و بعد یک دفعه از آسمان به سطح زمین میرسد، جایی که مردم شهر در تکاپو و رفت و آمد هستند، بعد به زیرزمین رفته و وارد ایستگاه مترو می شود، در آنجا یک مرد حدودا ۴٠ ساله قصد خودکشی دارد اما تصمیمش بدلیل دخالت دختری حدودا ٢٠ ساله که شاهد ماجراست عملی نمی شود و بعد از چندی مرد همراه با دختر از ایستگاه خارج شده و به سطح زمین برمیگردد.

این مقدمه، نمادی از کلیت داستان فیلم است،داستان جدال واقعیت و رویا، واقعیت تلخ زندگی که دوست ندارد هیچ مجالی به رویاپردازی دهد چراکه مبادا خاطر انسان قدری آسوده تر شود. و رویایی افسونگر که هدفش مسخ انسان و حبس او در عالم توهم هست. در این جدال گاهی واقعیت خشن پیروز می شود و گاهی رویایی فانتزی که حتی بیانش خنده دار است چه برسد به قبول کردن آن، اما مقبول شده تنها به این دلیل که یکی دوست دارد آن را باور کند.

هنرپیشه نقش اول زن فیلم، خانم به آفرید غفاریان اولین حضور خودش را در سینما تجربه می کند. نوع بازی کمی مصنوعی است اما شاید این بخاطر ماهیت رویایی نقش سوفی است و به همین خاطر بازی ایشان زیاد تو ذوق نمی زند و احتمالا به همین دلیل برای این نقش انتخاب شده اند. به هرحال برای قضاوت توانایی بازی ایشان مجبور هستیم تا فیلم بعدی صبر کنیم.

سوفی و دیوانه درکل فیلم متوسطی است و با اینکه مثل پوسترش سعی در متفاوت بودن دارد، نمی تواند به اندازه آن  مخاطب را جذب کند.