سرخوشانه|نه گاهی به فیلم مصادره

انتخاب ژانر کمدی می‌تواند انتخابی سهل و ممتنع برای کارگردانی باشد که فیلم اولش را می‌سازد همان‌قدر که امکان دارد با مؤلفه‌های آشنای کمدی دم‌دستی مرسوم روز سینمای ایران فیلم در گیشه حداقل موفق باشد ، می‌تواند با بازخوردهای منفی و عدم جدی گرفته شدن کار را برای ادامه حرفه بعد از فیلم اول سخت کند. مهران احمدی اما توانسته قدم اول را بلند و تقریباً موفق بردارد. فیلم با توجه به جنس کمدی‌های موجود در گیشه بر لبه باریکی از خلق موقعیت‌های مشابه در کمدی موقعیت حرکت می‌کند و سعی دارد از افتادن در دام نمونه‌های مشابه که بیشتر ترکیبی از لودگی و سطحی‌نگری هستند ، خودداری کند. احمدی با توجه به سابقه بازیگری درک درست و مناسبی از جنس بازی رضا عطاران دارد موفق می‌شود ترکیب خوبی از شخصیت اصلی ماجرا و ویژگی‌های جذاب بازی عطاران بسازد که تا انتها موتور محرکه فیلم باقی بماند. ایرادی که دیگر فیلم‌های عطاران به حضور او آن‌قدر بها می‌دهند که فیلم‌نامه و طراحی جزییات داستان در فیلم‌نامه در اولویت بعدی قرار می‌گیرد اما در مصادره که فیلم‌نامه‌ی کاملی دارد از این موضوع لطمه‌ای نمی‌خورد هرچند که روند اتفاقات و ریتم فیلم در نیمه اول به‌درستی کار می‌کنند اما در نیمه دوم داستان از نفس می‌افتد قصه کش‌دار می‌شود و نمی‌تواند انتظاری که ابتدای فیلم شکل‌گرفته را برآورده کند. مصادره فارغ از فیلم اولی بودن فیلم خوب و قابل‌احترامی است و می‌توان به مهران احمدی نیز که نشان داده سینما دغدغه اصلی‌اش است امیدوار بود تا جنس سینمای خود را در آثار بعدی بیشتر با مخاطبان جدی سینما سهیم کند.