تجربه بازیگریِ حرفه ای | نگاهی به نمایش زندگی در تئاتر

نمایشی با مدت‌زمان یک ساعت و چهل دقیقه که تنها دو بازیگر دارد و توسط یک گروه تئاتر گُمنام اجرا می‌شود به‌خودی‌خود می‌تواند کابوس باشد، حالا به همه این‌ها سالن کوچک پردیس شهرزاد هم اضافه کنید… اما یک‌چیز دوستداران تئاتر را برای دیدنش وسوسه می‌کند؛ نویسنده نمایشنامه، دیوید ممت .
با کمترین اشتیاق و حسی نه‌چندان مطلوب وارد سالن تئاتر می‌شوید. همانطورکه از نام نمایش ( زندگی در تئاتر ) پیداست، قرار است شما به تماشای زندگی شخصی دو بازیگر تئاتر بنشینید، یکی در اوج شهرت و دوران طلایی بازیگری و دیگری جوانی خام و جویای نام. بازیگران وارد می‌شوند و چراغ‌ها روشن می‌شود. طراحی صحنه مینی مال است، البته انتظار دیگری هم نباید داشت. بازیِ کسی که نقش بازیگر مشهور و پخته را ایفا می‌کند قابل‌قبول است اما بازی بازیگر جوان ناشیانه و احمقانه است. اینجاست که احتمالاً می‌گویید وای خدای من واقعاً باید یک ساعت و چهل دقیقه این مسخره‌بازی را تماشا کنم؟! ولی هرچه بیشتر نمایش جلو می‌رود، شرایط بیشتر تغییر می‌کند. درست است که متن‌های ممت همیشه جذاب‌اند، اما تغییر آهسته در نوع بازی این دو نفر، جذابیت نمایش را افزایش می‌دهد.
در نمایشنامه، ممت دوره‌های مختلف زندگی بازیگران تئاتر را، چه در زمان بازی روی صحنه و چه در زمان زندگی شخصی پشت‌صحنه به تصویر می‌کشد، پس اجرای آن چالش‌انگیز است، بخصوص برای بازیگران که باید به تعبیری بازی در بازی کنند. هر دو بازیگر این تئاتر، با هنرمندی تمام و تلاشی ستودنی، هرچه در توان دارند بکار می‌گیرند تا روند کسب تجربه، پختگی، اوج شهرت، افول و خرفتی یک بازیگر را به صحنه برند و این در حالی است که حواسشان هست محدودیت ابزارهای نمایشی به چشم نیاید. با اتمام هر پرده شاهد پختگی هرچه بیشتر بازیگر جوان و افول ترحم‌انگیز بازیگر مشهور هستیم و متوجه می‌شویم آن بازی احمقانه پرده اول بخشی از نمایش بوده است.
فراموش نکنیم تمام این تلاش‌ها می‌توانست بی‌فایده باشد اگر ترجمه نمایشنامه به این خوبی نبود. خوشبختانه در این اجرا از ترجمه داریوش مؤدبیان استفاده‌شده تا زحمات این گروه جوان به ثمر برسد. البته در قسمت‌هایی کاملاً مشهود است که دیالوگ‌ها تغییر کرده و با متن اصلی متفاوت است. ازآنجاکه متن اصلی را نخوانده‌ام، نمی‌دانم این تغییرات توسط کارگردان صورت گرفته یا مترجم، اما احتمالاً برای ارتباط قوی‌تر با مخاطب ایرانی صورت گرفته که جواب داده و به کار نشسته است. تنها نقطه‌ضعف این کار شاید در طراحی بروشور آن باشد. چرا نباید اسم بازیگران روی صفحه اول درج شود؟ آن‌هم بازیگرانی به این خوبی! واقعاً حیف نیست؟…