قاسم می رود در آن تصویر خالی تا تلخی اش را به جان بپذیرد و به یاد بیاورد که کم کمش چیزهایی دیده، از میله ای بالا پریده و هم صحبتی با یک بزرگسال تهرانی را تجربه کرده و … حالا می تواند به فکر بازگشت بیافتد.

نوشته مات بردگی در برابر تهی گسترده ی پیش رو | یادداشتی آزاد بر فیلم مسافر اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

تنها راه حل آنتوان برای رویارویی با مشکلاتش فرار است. او حتی برای انتقام گرفتن نیز بهترین راه را فرار می‌بیند. فردای روزی که در مدرسه بخاطر مسأله بی‌ارزشی تنبیه و تحقیر می‌شود همراه دوستش رنه از رفتن به مدرسه اجتناب می کند. او به شهربازی می‌رود اما با سوار شدن در چرخ گردون بار دیگر خود را محبوس می‌بیند. جایی که از هر طرف تلاش می‌کند راه خلاصی ندارد. مهم نیست چقدر دور خود بچرخد یا همه دنیا و آدم‌ها را وارونه ببیند در نهایت کاری جز دست و پا زدن از او برنمی‌آید.

انتقام او نیز گاهی حذف آدم‌هاست. او هیچ‌گاه به جنگ با کسی نمی‌رود؛ تنها راه خلاصی برای او یا حذف خودش است یا دیگری. مانند وقتی که برای پدر و مادرش نامه می‌نویسد می‌خواهد آنها را ترک کند و زندگی مستقلی برای خود تشکیل دهد. و یا پس از آن‌که مادر خود را با مرد دیگری در خیابان می‌بیند، اولین باری که از او درباره مادرش سوال می‌شود او جواب می‌دهد که مادرش مرده است. و بله برای او مادری وجود ندارد. برای او مادرش جلو میز آرایش و در میان آینه‌های روبرویش خلاصه می‌شود.

صحنه پایانی نیز بار دیگر آنتوان را می‌بینیم که از حصارهای زمین فوتبال عبور کرده و با سرعت هرچه تمام‌تر از آن دور می‌شود. پلان بعدی لانگ شاتی از پهنه‌ی دریاست که آنتوان بی‌وقفه در حال دویدن به سمت آن است. هر چه که آنتوان به ساحل و دریا نزدیک‌تر می‌شود کادر دوربینی که او را محصور می‌کند نیز تنگ‌تر می گردد، گویی می‌خواهد او را به دام بیندازد، تا جایی که چهره آنتوان را در نمای کلوزآپ می‌بینیم. او که حالا خود را آزاد و رها یافته و گویی با دل به دریا زدن به رستگاری رسیده ناگهان با چشم‌هایی پرسشگر رو به ما می‌کند و گویی می‌پرسد: ”حالا پس از این چه کنم؟”

نوشته فرار بی‌پایان اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

نوشته چهارصد ضربه اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

قاسم در لذت بردن ناتوان است و آن را بلد نیست شاید چون هیچ‌گاه آن را تجربه نکرده است. او در تمام زندگی همواره نظاره‌گر لذت دیگران بوده، چه با تماشای عکس مجله و روزنامه و چه از پشت شیشه‌های استخر. لذت بردن را بلد نیست و نمی‌داند هنگامی که همه چیز را فدای رسیدن به آرزو و رویایش کرده چگونه از آن استفاده کند. انگار تنها سفر و راهی که برای رسیدن به آرزویش طی می‌کند برایش مهم است و نه مقصد. وقتی به مقصد میرسد باز می‌خواهد “دیدنی‌های تهران” را ببیند. استخر و بچه‌هایی که در آن در حال شنا کردن و شنا یاد گرفتن هستند را می‌بیند. فاصله او با آنها تنها یک شیشه است و در عین حال انگار هیچ‌گاه از بین رفتنی نیست. آنقدر عمیق که او از پسرکی که آنجاست عمق آن را می‌پرسد ولی پسرک نمی‌فهمد او از چه حرف می‌زند و رهایش می‌کند. شاید قاسم می‌خواهد برای تنها دوستش که در راه رسیدن به هدفش با او همراه بوده و از او خواسته برایش از تهران تعریف کند چیزی برای گفتن داشته باشد.

قاسم که تمام شب را در انتظار رسیدن به مقصودش نخوابیده حالا می‌خواهد برای چند لحظه خستگی درکند اما تا چشم برهم می‎گذارد چیزی جز کابوس نمی‌بیند، کابوس امتحان، کتک خوردن در برابر دوستانی که به آنها خیانت کرده و مادرش که همیشه نظاره‌گر تنبیه او توسط دیگران است.  گویی این تناقض همواره با اوست؛ سرکلاس درس هنگامی که پیش دوستانش در حال بازی است تمام ذهنش متوجه تهران و بازی و فوتبال و فوتبالیست موردعلاقه‌اش است. اما وقتی بالاخره به هر جان کندنی که هست به مطلوبش می‌رسد چنان غرق کابوس و عذاب وجدان می‌شود که دیگر رویایش را فراموش می‌کند.

نوشته لذت سفر اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

نوشته مسافر اولین بار در پلاتو پدیدار شد.