نوشته تجربه بازیگریِ حرفه ای | نگاهی به نمایش زندگی در تئاتر اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

نوشته این یک نقد نیست | نگاهی به نمایش این یک پیپ نیست اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

این مقدمه، نمادی از کلیت داستان فیلم است،داستان جدال واقعیت و رویا، واقعیت تلخ زندگی که دوست ندارد هیچ مجالی به رویاپردازی دهد چراکه مبادا خاطر انسان قدری آسوده تر شود. و رویایی افسونگر که هدفش مسخ انسان و حبس او در عالم توهم هست. در این جدال گاهی واقعیت خشن پیروز می شود و گاهی رویایی فانتزی که حتی بیانش خنده دار است چه برسد به قبول کردن آن، اما مقبول شده تنها به این دلیل که یکی دوست دارد آن را باور کند.

هنرپیشه نقش اول زن فیلم، خانم به آفرید غفاریان اولین حضور خودش را در سینما تجربه می کند. نوع بازی کمی مصنوعی است اما شاید این بخاطر ماهیت رویایی نقش سوفی است و به همین خاطر بازی ایشان زیاد تو ذوق نمی زند و احتمالا به همین دلیل برای این نقش انتخاب شده اند. به هرحال برای قضاوت توانایی بازی ایشان مجبور هستیم تا فیلم بعدی صبر کنیم.

سوفی و دیوانه درکل فیلم متوسطی است و با اینکه مثل پوسترش سعی در متفاوت بودن دارد، نمی تواند به اندازه آن  مخاطب را جذب کند.

نوشته ما را که برد خانه؟ | نگاهی به سوفی و دیوانه اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

بجز داستان اصلی که درباره سقوط یک خانواده است که دارد کم کم از هم می پاشد شاهد روایتهای گاه و بی گاهی از جوان هایی که پارتی می کنند و مواد مصرف میکنند و آدم های شروری که از روی بدبختی دست به کار خلاف می زنند و افراد سودجویی که با ظاهر فریبنده سر جوانان را کلاه میگذارند هستیم. همه اینها این سوال را بوجود می آورد که پوران درخشنده به دنبال نشان دادن چه مطلبی جدیدی است که حرفی برای گفتن داشته باشد؟

انتقال پیام بصورت مستقیم از طریق دیالوگ ،آن هم از زبان مشاور خانواده اصلا کار حرفه ای نیست و این شبهه را بوجود می آورد که سازنده فیلم مخاطب را کند ذهنی بدون قدرت درک و تحلیل مناسب فرض کرده، گذشته از این اصرار به ساختن و فضا سازی مهمانی هایی که در آن پسرها با پسر می رقصند و دخترها با روسری مشروب میخورند و مواد میزنند، یا باشگاه ورزشی زنانه ای که خانم ها با مانتو و روسری در آن ورزش می کنند و از همه بدتر آرایشگاه زنانه ای که خانم های آرایشگر در آن حوله حمام به سر دارند! جز خلق کاریکاتوری از آن ها هیچ نتیجه ای ندارد. درست مثل فیلم که سعی دارد استفاده از مشاور خانواده را رواج بدهد و آن را توصیه می کند، میتوان بدلیل محدودیت در ساخت این صحنه ها از مشاورانی کمک گرفت که چگونه بدون اشاره مستقیم  و ساختن این صحنه هایی که تو ذوق می زند ، به آن ها اشاره کرد بطوری که حق مطلب ادا شود.

نوشته کوکتلی از تکرار دودی | زیر سقف دودی اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

اما داستان دوم فیلم که بصورت موازی با داستان اصلی روایت می شود، شرح ابتذال سینمای ایران هست؛ دو هنرپیشه کم استعداد که یکی بخاطر ورزشکار بودن و محبوبیت (پژمان جمشیدی در نقش خودش) ودیگری برای داشتن ظاهری جذاب با قدی بلند و چشمایی روشن (سام درخشانی در نقش خودش) توسط تهیه کننده یک فیلم(ویشکا آسایش) به کارگردان (مانی حقیقی در نقش خودش) که اتفاقا حساسیت زیادی روی کیفیت و رسالت کارش دارد به همراه اسپانسرهایی که کوچکترین ربطی به موضوع فیلم ندارند اما اصرار به حضور پُر رنگ دارند تحمیل می شوند، تا جایی که در نهایت شاهد یک فیلم آب دوغ خیاری خواهیم بود.

جالب اینجاست که این ابتذال مختص امروز نیست و سینمای ایران از خیلی قبل تر دچار این جذام و خوره بوده و برای همین سوپراستارهای فیلم های گیشه ای و سریال های آبکی دیروز ( مجید مظفری و رضا رویگری در نقش خودشون) امروز ناچار به انجام کارهای دیگری برای امرارمعاش هستند و خودشان هم در منجلابی که برای سینما فراهم کرده اند گیر افتاده اند.

اما جالب اینجاست که این نقد به خودِ  پیمان قاسم خانی در همین فیلم نیز وارد است.اینکه امیر مهدی ژوله نویسنده ای توانا و قابل احترام است درست ولی آخر چه اصراری است از کسی که هیچ استعدادی در اجرا و بازی ندارد، در سینما و تئاتر استفاده شود؟!

اما از نظر ساختاری، فیلم تا حدودی از سینمای تارانتینو وام گرفته که در برخی سکانسا کاملا نمایان است. از ورود اتفاقی به ماجرایی غیر از داستان اصلی و دستگیری و اسارت در زیرزمین که تداعی کننده ماجرای بوچ و رییس موب در فیلم پالپفیکشن هست بگیرید تا شمشیر بزرگ و با تیغه ای پهن که در قسمت لبه بالایش دارای حلقه های متعدد است و  گُرز گوگو ، دختر ١٧ ساله فیلم کیل بیل را یادآوری می کند. اما بیشترین قسمتی که ردپای تارانتینو مشهود است تیتراژ پایانی فیلم است که دقیقا به سبک او اما بصورت کاملا جلف ساخته شده است.

نوشته درد و دل سینمایی با خنده و دل درد | خوب، بد، جلف اولین بار در پلاتو پدیدار شد.