ده دقیقه یا یه ربع می‌شد که آفتاب عین یه میخ داغ خودشو فرو می‌کرد تو چشمم و منم در مقابل بیدار شدن مقاومت می‌کردم. می‌دونستم کافیه چشمام و باز کنم و بشینم تا دوباره اون نگاه سرد و غمگین و لعنتیه میلاد و حس کنم و زیر وزنش له بشم. برای اینکه خیلی آفتاب نره رو اعصابم و بتونم ندید بگیرمش داشتم با صدای توی کله‌م مذاکره می‌کردم . از من اصرار بود و از اون انکار. من بهش پیشنهاد می دادم از خر شیطون بیاد پایین که از این خراب شده جون سالم به در ببریم ولی اون همه‌ش دنبال پیدا کردن یه راه حل بی خطر و کم تنش می‌گشت. تازه وارد بود بالاخره . من می‌دونستم این داستان تا تموم بشه باید یه عالمه خون ریخته بشه ، اونم به طرق خیلی بد و زشت و عجیب غریب.احساس کردم یکی پای چپمو آروم تکون می‌ده . مطمئن بودم سعیده. اهل مستحبات بود . حتی وسط این خر تو خری آدمو از پا بیدار می کرد . میگم «نمی‌شه بخوابم؟»واقعا هم نیم ساعت خوابیده بودم تا صبح پشت سه پایه کله‌م تو دوربین بود . سعید می‌گه«نه خیر ، پاشو هیکلتو تکون بده جلسه داریم » بلند می‌شم و پشتم و می کنم سمت دشمن . انگار چشمای میلاد مثل چشمای سوپر من یه اشعه داره که روح آدم و سوراخ می‌کنه .  از تو کمرم فرو می‌ره تا وسط قلبم . سعید می‌گه «چته ؟ از تو بعیده ! خودتو جم و جور کن»یه نگاه عاقل اندر سفیه میندازم بهش. زود پشیمونم می‌کنه. با مشت محکم میزنه زیر قفسه سینه‌م . نفسم بند می‌آد و روی زانو می‌افتم . سعی می‌کنم نفس بکشم ولی چه فایده ؟ زور می‌زنم که نفس بکشم ولی چه فایده؟فکر می‌کنم کلا نفس نکشم مگه چی می‌شه ؟ قبل ازاینکه به نتیجه‌ی خاصی برسم  راه نفسم باز می‌شه . همزمان بالا هم می‌آرم . چیزی نخوردم . زردآب . تف می‌کنم باز پا می‌شم . سعید میگه : «خوابت پرید ؟ روحیه‌ت خوب شد ؟ » سریع جواب می‌دم :« آره خدایی ، دمت گرم» صدای تو سرم اعتراض می کنه بهش می‌گم :« نمی‌بینی مگه دیوونه ست الآن بازم می‌زنه » اونم سکوت می کنه. انگار قانعش کردم. راه می افتیم . یه چند تا ساختمون خرابه ست که از پشت دیوارهاش می‌ریم تا به مقر فرماندهی برسیم . مقر فرماندهی یه سوراخ گنده ست که حاصل انفجار چند تا گلوله توپه که از قضا نزدیک هم خوردن زمین و اون سوراخ و تشکیل دادن . نرسیده به مقر فرماندهی یا به قول صدای تو کله‌م سوراخ فرماندهی ، جنازه میلاد و تو سایه خوابوندن روی زمین . حسن خوابیده کنارش و دستش و گرفته . چشماش مثل چشمای وزغ ورقلمبیده شده و تا جایی که می‌شده – حتی شاید یک کم بیشتر – زده بیرون . قرمز،عین کاسه خون . متوجه اومدنمون نمی‌شه. صدای تو سرم میگه :«آخ آخ بدبخت شد »بهش جواب می‌دم :« بدبخت شده دیگه » سعید یه لگد محکم می‌زنه تو پهلوش .حسن عین مار می‌پیچه به خودش ولی انقدر روحیه‌ش خرابه که بازم حرف نمی‌زنه . حتی آه و ناله هم نمی‌کنه . سرش و میاره بالا و نگاه می‌کنه . سعید با همون لحن خشک و آهنی خودش میگه :« پاشو خودتو جم کن گوساله . رفتی خونه بشین گریه هاتو بکن . الآن وقت انتقامه نه آبغوره» حسن سریع بلند می‌شه و توی این پیاده روی دل‌انگیز ! به من و سعید ملحق می‌شه . از خودم سوال می‌کنم ما واقعا چرا این سعید و نمی‌کشیم از دستش راحت بشیم ؟ صدای توی سرم می‌گه :« هم دوسش دارید ، هم ازش حساب می‌برید هم باور دارید تنها کسی که از اینجا زنده می‌آد بیرون سعیده ، واسه همین چسبیدید بهش » جوابشو می‌دم : «حالا تو واسه من روانشناس بازی درنیآر»

بی حاشیه و حرف اضافه می‌رسیم به سوراخ فرماندهی .حسینِ مخابرات نشسته و بی‌سیم‌هاشو چیده دورش و داره چرت می‌زنه . مجتبی و هادی و رضا هم نشستن . من و سعید و حسن هم می‌شینیم . بی حرف . سه تایی دارن منو بد نگاه می‌کنن . خودم شروع می‌کنم و با انگشت به مسول مخابرات اشاره می‌کنم و میگم:« می خواین اونم بیدار کنید منو بد نگاه کنه ؟ یه وقت خوش نگذره بهم» صدای تو سرم می‌گه :« الآن مجتبی شروع می‌کنه و توپخونه شو می‌گیره روت. درست حدس زده کاملا . بهش می‌گم ای ول بابا توام حالیته ها . مجتبی قاطیه قشنگ . رگای گردنش زده بیرون . به سعید می‌گه:« مگه نگفتی جلسه شورای فرماندهیه ؟» سعید هم میگه «چرا گفتم،نگفته بودم که الآن با لقد می‌فرستادمت سرجات»مجتبی شاکی تر می‌شه میگه :«اون وقت این‌ عوضی -منو میگه- اینجا چی می‌خواد ؟» قبل سعید خودم تیز جواب می‌دم:« والا واسه خود منم سواله ؟» صدای تو کله‌م می‌گه :«دمت گرم بابا پا رو دمش نزار خیلی شاکیه ها ، الآن اینم میزنتت. دنبال شر نگرد» . سعید به مجتبی می‌گه:« اینجاست چون من گفتم باشه». هادی می‌پره وسط طرف مجتبی رو میگیره . البته طبیعیه ، درکش می‌کنم . می‌گه «: چرا اونوقت ؟»
می‌دونم الآن وقتشه سعید یه یادآوری بکنه به همه که اینجا رئیس کیه ؟ هیچی نمی‌گه فقط نگاش می‌کنه . هی نگاش می‌کنه . بازم نگاش می‌کنه . انقدر نگا می‌کنه که همه سرشون و می‌ندازن پایین . حتی من ! انگار نه انگار من اینجا بی تقصیرم ! سعید می‌گه :«یادتون نره شما به من جواب می‌دین نه من به شما . کسی اعتراضی نداره ؟» من و مجتبی و رضا و حسن همونطوری سر به زیر می‌گیم نه . هادی سر به زیر مونده و داره با خودش کلنجار می‌ره . سعید می‌گه :«چیکار میکنی ؟ هستی یا نیستی ؟» هادی می‌گه:« هستم آقا ، اعتراض هم ندارم . امر ؟» به صدای تو سرم می‌گم:«معلوم شد رئیس کیه» اونم جواب می‌ده:«آره، فعلا که سعیده »
سعید می‌گه:« بگید اولا چند چندیم ؟ بعد هم نظرتون و راجع به برنامه بعدیمون می‌خوام . آخرشم من تصمیم می‌گیرم . بی حاشیه ، بی حرف اضافه . رضا تو شروع کن ، خیر سرت اطلاعات منی.»
رضا تند تند شروع می‌کنه حرف زدن:« با طلوع آفتاب موقعیت یابی کردیم ، ما باید تو خط دفاعی آخر جاده با فاصله سه هزار متری از مسلحین پیاده می‌شدیم ، نشدیم . هزاروپونصد متر جلوترنشستیم زمین. دقیقا وسط مسلحین و خودی ها . از روی علائم معلومه رو به النصره واستادیم و پشتمون هم یه خط از حرس جمهوری مستقره با استعداد پنجاه نفر به علاوه دوتا ایرانی . البته اگر از آخرین باری که من اطلاعات گرفتم تا الآن همه سالم باشن» می‌پرم وسط می‌گم:« سالمن دیگه . مگه صبح تا حالا یه دونه تیر در شده اینجا ؟ خیالشون راحت شده ما جلوشونیم ، تخت خوابیدن .»
رضا ، هادی ، مجتبی و حسن یه جوری واکنش می‌دن که انگار یه مگسی بود وز وز کرد و رفت ،حتی حاضر نیستن نگام کنن.فقط سعید برام یه سری تکون می‌ده . رضا ادامه می‌ده:« خط دوم مسلحین که میشه خط اول محاصره هم سه هزار متر از خط اولشون عقب تره . اونجا تحرک هست ولی تو خط اول هیچ تحرکی نیست . ولی مطمئنیم توش حضور دارن . دیشب بعد از پیاده شدنمون یه دراپ داشتیم که با هواپیما برامون تدارکات ریختن . عمده ش افتاد دست النصره ». سعید می‌گه:« چی به خودمون رسید ؟» نگاش سمت هادیه. هادی یه سری تکون می‌ده میگه :«فقط یه پالت اونم نصفش تو آسمون رفته ، تو هوا پاره شده بسته بندیش ، شورت ، زیر پوش ، نون خشک ». صدای تو سرم می‌گه: «سلام تشنگی» . انگار که هادی شنیده باشه می‌گه:« آب و غذا رو جیره بندی کردم . فعلا بارریزی دیگه ای درکار نیست ». همه با هم به خاطر اندوه این حادثه دردناک سی ثانیه ای سکوت می‌کنیم . تو دلم می‌گم :«کوفتشون بشه هرچی از ما افتاد دستشون» . سعید سکوت و می‌شکنه به من میگه :« از وسایل تو ، چیزی تو دراپ بوده ؟» می‌گم:« نه بابا ، التماس کنیم نمی‌دن چه برسه که درخواست نداده بفرستن . بعد هم اگر افتاده بود تا الآن پوستمون کنده بودن . به جای یه تلفات ده تا داشتیم ». سعید میگه :« مجتبی جاگیریمون چطوریه ؟ »مجتبی می‌گه:« افتضاح،باید بکشیم عقب سر جایی که براش برنامه داشتیم . پیش حرس جمهوری ها و دوتا نیروی قدیمی خودمون .همونجا مقاومت کنیم. کلا اینجا جای موندن نیست ، می‌زننمون . اما تو روشنایی هم نمی‌شه توی این دشت باز بریم عقب باید بمونیم تا تاریکی» . سعید میگه :«اونجا مگه خط آخر نیست ؟ مجتبی می‌گه چرا هست»سعید می‌گه :« بریم اونجا هم از داعش می‌خوریم هم از النصره . اینجا اقلا از پشت نمی‌خوریم . خط عقبی هم خیالش راحت تره که روشو بکنه سمت داعش پشتش به ما باشه . نه نمی‌ریم عقب » صدای توسرم می‌گه :« دقیقا ، قربون آدم چیز فهم .»
مجتبی می‌گه:« این خط جلویی با خمپاره قتل عاممون می‌کنه . اینجا پناه نداریم ، تدارکاتمون هم تموم می‌شه » هادی تاییدش می‌کنه . صدای تو سرم می‌گه:« میذاری من حرف بزنم » می‌گم :«نه »
سعید میگه :«خوشم نمی‌آد تو یه خط از دو طرف پدافند کنم.عقب نمی‌ریم.»

صدای تو کله‌م میگه:« توروخدا بذار من حرف بزنم » می‌گم:« بابا اینا اعصاب ندارن از دیشب تا حالا اصلا از من خوششون نمی‌آد الآن که وقت حرف زدن نیست .»
رضا می‌گه :«در هر حال هرچی شما بگی ولی تو حلب قرار شد بریم روی همون خط بشیم ۷۵ نفر واستیم جلوشون تا کمک برسه » صدای تو سرم جیغ و داد می‌کنه:« ار من حرف بزنم . احمق جون بریم عقب مردیم »اصلا جوابشو نمی‌دم ایندفعه تا حالش گرفته شه. سعید می‌گه:« همون که گفتم » رضا:« از قضیه میلاد چی فهمیدی ؟» حسن داره نفس نفس می‌زنه تا این وسط نزنه زیر گریه . حق هم داره البته . رفیق جون جونیش بود میلاد . رضا من من می‌کنه سعید می‌گه:« بنال دیگه . این کارا چیه ؟ اینجا جنگه . هممون هم می‌دونستیم کجا داریم می‌آیم و چه عاقبتی ممکنه پیدا کنیم . بگو زود باش کار داریم»رضا می‌گه :«وقتی هلی کوپتر پیادمون کرد میلاد آخرین نفر بوده که اومده پایین . از همه به خط دشمن نزدیک تر . تا اونجایی که دیشب خودی ها اومدن سراغمون مطمئنیم زنده بوده و رو بی سیم صحبت کرده . بعدش تو جابجایی و تشکیل همین خط نیم بند فعلی احتمالا مسیر و اشتباه رفته و افتاده دست اونا . البته کسی چیزی ندیده » سعید میگه:« نه این دیده»  منو می‌گه ! تو دلم می‌گم ای تف تو این شانس . اینا تا حالا فکر می‌کردن من کم کاری کردم ندیدم . بدونن دیدم که کشتن منو آخه ! سعید می‌گه:« چی شد ؟ تعریف کن » میگم:« هیچی . میلاد رفت تو خط جلویی . نمی‌دونم می خواست شناسایی کنه سرخود یا اشتباه رفت . من پشت دوربین داشتم می‌دیدم . خط جلویی یه کانال سرتاسریه که خیلی سفت و محکمه ، خط حرس جمهوری بوده به سمت النصره که سقوط کرده» زبونم بند میآد . یا خود خدا ! این تیکه آخر و من نبودم صدای تو کله م بود . این داره کنترل زبونم و هم دست خودش می‌گیره . سعید شونه م و تکون می‌ده میگه:« چت شد لال شدی ؟ »می‌گم:« هیچی »فضولی صدای تو سرم و ندید می‌گیرمو ادامه می‌دم :«چهار پنج نفر و داخل کانال دیدم . بیشتر نه . همونا احتمالا میلاد و خفت کردن وضعیت شده اینی که هست» . صدای تو سرم میگه:« چرا راستشو نگفتی ؟ باید شرایط و درک کنن دقیقا » میگم:« چی می گفتم  ؟ توقع داری خیلی خونسرد ،با یه لبخند ملیح براشون تعریف کنم که آره ، پنج تایی ریختن سر میلاد از کانال آوردنش بیرون سرشو بریدن ؟ بگم اونم دست و پا می‌زد همه ش ؟ بعد پرتش کردن رو زمین و رفتن تو کانال سرشو زدن سر چوب گذاشتن رو به ما ؟ دیوونه می‌شن اینا خوب . اصلا شاید خود منم به جرم دیدن و تعریف کردن کشتن اصلا » سعید می‌گه:« قرصاتو خوردی ؟ »به این سوال لعنتی تیک دارم با اینکه تنها طرفدار و به نوعی حافظ جونم توی این جمع سعیده با اخم می‌گم بله.باز می‌گم:«بعدش هم حسن ازم پرسید میلاد نیست ، منم چشمم تو دوربین بود نفهمیدم کیه ، خدا شاهده می‌دونستم حسنه جواب نمی‌دادم.گفتم زدنش جنازه ش هم اونجاست . بعد هم ایشون از پیش من تا میلاد سینه خیز رفت و جنازه و کشید عقب ولی دستش به سر نرسید ». مجتبی دیگه دیوونه شده هر لحظه منتظرم منو بکشه . داد می‌زنه:« خوب چرا نزدیشون ؟» من سرم و می‌ندازم پایین و هیچی نمی‌گم . باز داد و هوار می‌کنه . سعید نگام میکنه . یعنی جواب بده . میگم:« آقا مجتبی فایده ش چی بود ؟ من می‌زدم هم میلاد پریده بود هم اون پنج تا . ما واسه پنج تا از اونا موشک نمی‌زنیم ، مگه دستور باشه . موشکی که کلا چهارتا دونه ازش داریم قراره زرهی بزنه نه آدم . قراره همه رو زنده نگه داره و خط و حفظ کنه . خودت هم جای من بودی نمی‌زدی . میلاد روزی که اومد تو طیار می دونست اینجا اگر هم بویی می‌آد کبابی تو کار نیست . خر داغ می‌کنن » سعید پشتم در می‌آد میگه:« کار درستی کردی . تمام » هیچ‌کس قانع نشده . قشنگ از قیافه هاشون معلومه . سعید میگه:« عقب هم نمی‌ریم . همینجا رو چطوری میشه سفت کرد ؟» مجتبی و هادی و رضا باهم شروع می‌کنن حرف زدن که نمی شه و باید بریم عقب تر . صدای تو کله م میگه :«بزار منم حرف بزنم . به خدا بد نمی‌گم » بهش می‌گم:« به جهنم هر زری هم بزنی از این بدتر نمی‌شه» افسار خودمو می‌دم دستش . یهو وسط این هم‌همه منم دهنمو باز میکنم می‌گم:« باید بریم جلو » یهو همه سکوت می‌کنن و با چشمای گرد شده منو نگاه می‌کنن . یهو جای من با صدای تو کله‌م هم عوض می‌شه بهش میگم:« بنال دیگه یه حرفی بزن »نمی دونم واقعا می‌گم یا می‌گه ! ولی دهنم باز می‌شه و زبونم می‌چرخه:« باید بریم جلو ، خط جلو یه کانال عمیق و سر تاسریه که باید بریم توش مستقر شیم . تو حلب اشتباه بهمون گفتن که بریم تو یه خط از دو طرف پدافند کنیم . الآن که دارم می‌بینم عمرا نمی‌شه . من تو شورای فرماندهی نیستم ، ضد زره‌ام ولی همتون می‌دونید بی تجربه هم نیستم . سعید راست میگه بریم عقب مردیم از دو طرف می‌خوریم ، مجتبی هم راست می‌گه اینجا بمونیم هم مردیم . کانال جلویی خالیه همون چند تا نیروی انغماسی که میلاد و کشتن اون جان . تحرک خط عقب مال اینه که می خوان شبونه بیان تو این کانال بعد همه مون و می‌کشن . این کانال داره جلوی انتحاری های خودروییشون و می‌گیره ضمنا بریم جلو یه فاصله خالی سه هزارمتری بین ما خط خودی عقبی درست می‌شه که برامون تدارکات می‌ریزن . جا برای بار ریزی درست نکنیم  نتیجه‌ش با عقب رفتن یا اینجا موندن یکی میشه.از گشنگی و تشنگی می‌میریم. تازه اگر خوب بریزیم سرشون سر میلاد و هم پس می‌گیریم ، اونا رو هم می‌کشیم .
کسی از تحلیلم خوشش نمی‌آد . به صدای تو سرم می‌گم:« چرا حرف مفت می‌زنی آخه ؟ حمله کردن ، برنامه می‌خواد ، اطلاعات و شناسایی و پشتیبانی می‌خواد. قاعده همینه» مجتبی هم عین حرفای خودم و تحویل خودم می‌ده فقط نمی‌دونه کس دیگه داره جای من حرف می‌زنه . نمی‌دونه خودم هم بهش همینارو گفتم . نمی‌دونه من خودم الآن با خودم مخالفم . بعد دوباره دهنم باز می‌شه و می‌گه:« بریم عقب مردیم ، بمونیم اینجا هم مردیم اگر رفتیم جلو و مردیم هم اتفاق خاصی نیوفتاده ولی شاید رفتیم شد ، اون وقت زنده می‌مونیم ». هادی میگه:« ما اصلا اومدیم خط و نگه داریم ، قرار نیست جلو بریم ، امکاناتش و نداریم ». دهن من خیلی خودسر خود مختار میگه:«این چیزیه که اونا هم می‌دونن واسه همین خطشون و هجومی بستن ، عمرا تو فکر پدافند نیستن . می‌دونن طیار اومده دفاع کنه واسه همین الآن راحت خوابیدن تا شب بیان سراغمون . الآن بریزیم سرشون بهتر از پنج دقیقه دیگه ست . یه خط سفت و محکم دستمون می‌آد با یه فضای سه کیلومتری برای گرفتن تدارکات . هرچی داریم خرج کنیم . ما که می خوایم بمیریم خوب رو به جلو بمیریم والا بهتره تا از گشنگی بمیریم یا اسیر شیم » بهش می‌گم:« ای پدرسوخته . این اسیر شدن و خوب اومدی . این دیگه کابوس همه ست»سعید می‌گه:« بد نمی‌گه . اینا منتظر هرچی باشن منتظر هجوم نیستن » مجتبی میگه:« آقا سعید این دیوونه ست همه می‌دونن » خودم کنترل فکم و میگیرم دستم میگم:« بله . همه هم می دونن  این احتمال و هم حساب کن آقا سعید » سعید میگه:« بالاخره یه وقتایی خدا یه حرف درستی و میزاره تو دهن یه احمق که آقا مجتبی یاد بگیره مشورت چیز بدی نیست » مجتبی شاکی که بود دیگه جوش میآره رو میکنه به منو می‌گه:« این بچه‌های مردم پرپر بشن تو این بیابون تو باید اون دنیا جواب بدی!» کنترل زبونم و از دستم درمیآره و جواب می‌ده:«خودت گفتی آقا مجتبی من دیوونه ام . از قدیم گفتن به دیوانه قلم نیست . منو که اون دنیا کاری ندارن . اگر می‌ترسی نیا»به خودم می‌‌گم:« این چه حرفی بود زدی آخه ؟ مجتبی و ترس ؟ چرا حرف مفت می‌زنی آخه ؟ »صدای تو سرم جواب می‌ده :«من می‌خوام زنده برگردیم ، راهش هم اینه که اینکار و کنیم ، مجتبی هم باید باشه . اگر راه فرار داشت می‌گفتم دربریم ولی الآن چاره زنده موندن جلو رفتنه نه عقب کشیدن .»

صحبت هامو با مجتبی تموم میکنم ، یه پنج دقیقه ای میشه که این پوریا مارو زیر نظر داره . هیچ خوشم نمی‌آد . میام پشت دوربین و بهش می‌گم:« برو کنار بچه . مگه قرار نبود جلو رو ببینی ؟ تو چرا چشمت دنبال من بود همه‌ش ؟»
پوریا می‌گه :« آقا سعید گفته » میگم:« سعید نه جعفر . تو خط عادت کن با رمز صحبت کنی که بعدا رو بی‌سیم سوتی ندی . این صد بار » میگه :«ببخشید چشم . ولی آقا سعید گفته من چشمم به شما باشه . وردستت باشم ، مواظبتون هم باشم . گفته شما کارت خیلی مهمه و نباید یه وقت خدای نکرده اتفاق بدی براتون بیافته » صدای تو سرم بهم میگه:« این بچه رو از کجا آورده این سعید خدا عالمه» .
میگم:« خیلی خوب فعلا آمار خط عقبی و من دارم که کسی نیاد کمکشون تو کانالو نگاه کن الآن مجتبی و دار و دسته ش از راست سعید و باقی بچه ها از چپ می‌ریزن تو کانال . برای منم تعریف کن چی می‌بینی .»
پوریا یهو یه تغییر زیادی تو صداش به وجود میآد و میگه:« یعنی فقط ما می‌مونیم اینجا ؟»
میگم:« ما و حسین مخابرات» .
زیر لب میگه:« یا اباالفضل » باز صدای تلق تفنگش و می‌شنوم که از ضامن خارج می‌شه . چشمم و از دوربین بر می‌دارم و نگاش می‌کنم . دوربین تو دستش داره می‌لرزه . می‌گم‌:«پوریا » جواب نمیده

-« آقا پوریا »

همونطوری می‌گه:« بله آقا ؟»

-«دوربین ول کن منو نگاه کن » نگام میکنه . دهنش باز مونده و زبونش عین همین بیابون خشک شده . یه بطری آب از بغل پام می‌دم بهش.بهش می‌‌گم :«یک کم آب بخور » می‌خوره . همه شو می خوره جلوی چشمام . می‌گم:« نترس ما باهمیم . حواسمون هم هست . هیچ خری هم نمی‌آد سراغمون . اگر خوب برای من توضیح ندی جون خودمون و بقیه به خطر می‌افته . شما خیلی شجاعی از اونا هم بهتری . ابالفضل هم نگهدارته . حالا  نگاه کن »
کله شو برام تکون میده و در حالی که مثل یه توله سگ کتک خورده ترسیده دوربین می‌کشه .
منم میرم رو خط اصلی و نگاه‌ می‌کنم . تو دلم میگم خدا رو شکر خبری نیست .
دوباره می‌گم:« پوریا چه خبر ؟» می‌گه:« هنوز هیچی »
صدای سعید تو گوشم می‌آد می‌گه:« مجتبی ما آسته آسته می‌ریم . اگر تو راه دیدنمون بیا اگر نه اول ما میریم بعد شما بیاید »صدای تو سرم می‌گه:« همینه که دوستش دارید» .
تک تک ضربان قلبم و می‌شنوم . زمان لعنتی نمی‌گذره . بچه ها هم نمی‌رسن به کانال . انگار هی وقت می‌گذره ولی سعید اینا جلو نمی‌رن . اعصابم می‌ریزه بهم . فک پایینم انگار که تو سرما باشم می‌لرزه . به زور کنترلش می‌کنم که صدا نده و تو دل پوریا از این خالی تر نشه . از فرق سرم تا نوک پام خیس عرق سرد شده . باید این فضا رو بهم بزنم . به پوریا می‌گم:« خوب  بنال دیگه وسط جیره بندی یه بطری آب کوفت کردی اقلا گزارش بده . پوریا شروع می‌کنه:« سعید اینا رسیدن تا بیست متری کانال . دارن می‌رسن تقریبا » تو دلم می‌گم :«آخیش»هنوز آخیش و تو دلم تموم نکردم می‌گه:« دیدنشون دارن تکون می‌خورن » می‌گم:« احمق رو بی‌سیم بگو » حالا بدتر هولش کردم و دکمه هندزفری و تو آستینش گم می‌کنه . چشم از خط عقبی بر نمی‌دارم . صدای تو کله م می‌گه:« خوب خودت می‌گفتی . احمق » صدای تق و توق سلاح سبک بلند می‌شه . می‌گم:« پوریا نمی‌خواد بگی دیگه خودشون فهمیدن .بگو چه خبره ؟» می‌گه :«خدا روشکر سعید اینا رسیدن به کانال و رفتن داخل . فکر کنم درگیر شدن آقا » می‌گم :«مجتبی اینا چه خبر ؟» صدای تو سرم می‌گه:« کانال و گرفتیم » می‌گم :«ما که اینجا بودیم اونا کانال و گرفتن . تو خودتو قاطی نکن » پوریا میآد وسط مذاکرات من با خودم و می‌گه:« مجتبی اینا به دو دارن می‌رن کسی هم نفهمیده . آقا مجتبی از همه جلوتره » تو دلم می‌گم:« ای جانم . حیفه نبینم این صحنه رو » چشمم و از تو دوربین در می‌آرمو نگا می‌کنم . مجتبی جنگی ترین مرد این گروهه . راحت صد متر از بچه های خودش که می‌شن خوبای طیار افتاده جلو . خود طیار جمع خوباس . اما مجتبی فوق العاده ست. با کوله و همه متعلقات مثل آهو می‌ره . فاصله ش بازم بیشتر شده و نزدیک کاناله . دوربین گردنیم و بر میدارم یه نگاه می‌ندازم . کلاش و انداخته پشتش هیچی تو دستاش نیست . صدای تو سرم می‌گه:« همینه  می‌دونه می‌رسه » بر‌می‌گردم تو دوربین خودم . هنوز تو خط اصلی خبر خاصی نیست . تحرک دارن ولی مهم هم نیست . می‌گم:« پوریا چه خبر ؟ » میگه :«سعید اینا دارن می‌رسن وسط کانال . همونجایی که …..»صداش قطع می‌شه . می‌گم:« همونجایی که سر میلاد هست . خوب ؟ »

-آقا مجتبی هم رفت داخل دارن قیچیشون میکنن . اونطرف چه خبر آقا ؟

می‌گم:« هیچی اصلا نفهمیدن ما اومدیم . یا اگرم فهمیدن آمادگی مقابله نداشتن » صدای تو سرم می‌گه:« عشق کردی ‌؟ فکر هرچیزیو می‌کردن الا اینکه ما حمله کنیم» بهش میگم:« ببینیم و تعریف کنیم حالا » پوریا می‌گه :«بچه های مجتبی هم رسیدن » می‌گم:« خوب خدا رو شکر »چند لحظه ای می‌گذره. دیگه صدای تیر اندازی نمی‌آد . فقط صدای داد و هوار می‌آد . پوریا می‌پرسه:« چرا تیراندازی نمی‌کنن ؟ »میگم :«دارن اسیر می‌گیرن » پوریا میگه :« سر و هم آوردن پایین » می‌گم :«خوب خدا رو شکر» صدای پا از پشتمون می‌آد جفتمون بر‌می‌میگردیم و اسلحه می‌کشیم حسین داد می‌زنه:« منم بابا نزنید یه وقت » زود بر می‌گردم تو دوربین سرکار خودم . حسین از پشت می‌آد می‌گه :«امید می‌خواد باهات صحبت کنه خط امنه،  برات یه فرکانس سوزوندم ها . خبر خوب بگیر ازش » گوشیو میزارم دم گوشم می‌گم جانم ؟ می‌گه:« خوب گوش کن ببین چی می‌گم . پهپاد خودمون بالاسرتونه . دیدمتون . حرکتتون خیلی خوب بود . جا از اون کانال بهتر گیرتون نمی‌آد »میگم:« خوب چرا دیشب نگفتید آخه !» میگه:« مرض نداشتیم که قبلش هوا ابری بود خوب دید نداشتیم » میگم :«یه وقت بلایی سرت نیاد تو اون سنگر بیست متر در بیست متر بتون » میگه ده لال شو گوش بده . فقط شما نخود سیاهید، کرم سر قلابید ! متوجه هستی که ؟ سعی کنید عصبانیشون نکنید ، فعلا کمکی در کار نیست . گوشی گوشی …..
من بازم خط عقب و دید می‌زنم . صدای تو سرم می‌گه:« گند بالا آوردی » میگم:« خفه شو »
امید از اونطرف می‌گه :« به قرآن همه تون خلید . دنبال شر می‌گردید . گندتون بزنن . خدا لعنتت کنه » گوشی میدم به حسین می‌گم:« خفه ش کن » حسین پشت من می‌شینه زمین . پوریا می‌گه :« آقا پنج نفر و از کانال انداختن بیرون به نظرم خیسن . فکر کنم آباشونو ریختن که دست ما نیفته دستاشون بالاس و دارن می‌رن سمت مسلحین » تو دلم می‌گم:« می‌دونم » پوریا می‌پرسه:« مگه نگفتی دارن اسیر می‌گیرن ؟ »میگم :«آخه احمق کی تو محاصره اسیر می‌گیره که ما دومیش باشیم »حسین حرفای منو امید شنیده نفسشو با صدا میده بیرون . می‌زنه روشونم می‌گه:« گندت بزنن هرچی آتیشه از گور تو بلند می‌شه » تو دلم می‌گم:« آخه من از کجا می‌دونستم » صدای داد و هوار و جیغ می‌پیچه تو بیابون . من اصلا نگاه هم نمی‌کنم ببینم چه خبره . صدای تو سرم می‌گه:« واقعا احمقی» هیچی نمی‌گم . پوریا میگه:« یه منور انداختن وسطشون هر پنج تا آتیش گرفتن دارن زنده زنده می‌سوزن » حسین از پشتم می‌گه:« آخه برا چی ؟» اعصابم می‌ریزه بهم ، خون تو رگام جوش می‌آد دوربین و بی خیال می‌شم بر می‌گردم زل میزنم تو چشاش می‌گم:« برای اینکه کسی نباید بچه های مارو بکشه ، اگر کشت نباید سرشو نو ببره اگر برید نباید بزنه سر چوب . اگر زد قبل از اینکه بفرستیمش جهنم خودمون کبابش می‌کنیم.  اینو باید همه بدونن . باید خبرش بین همه ی مسلحین بچرخه »صدای سوت مجتبی میپیچه تو بیابون . یعنی آتش بس . یعنی بزارید بسوزن. یعنی خلاصشون نکنید. پوریا می‌گه:« کلت منورم نیست  فقط من منور داشتم . با منور من زدنشون » بر می‌گرده منو نگاه می‌کنه . روم و از حسین برمی‌گردونم می‌گیرم سمت پوریا می‌گم:« خوب که چی ؟» صدای داد و هوار و فحش دادن های سعید وسط این همه شلوغی داره می‌آد مطمئنم دقت کنم یه مخاطباش منم یکی مجتبی. پوریا همه چیو فهمیده . می‌پرسه :«مگه شما با آقا مجتبی دعواتون نشده بود ؟ مگه بد نبودید باهم ؟ بد کلت منو می‌دزدید می‌دید به آقا مجتبی ؟ »می‌گم :«چرا بد بودیم باهم . هنوزم هستیم . اصلا هیچ وقت ما باهم خوب نبودیم » صدای تو سرم می‌گه:« خدا تو و مجتبی رو از یه لجن آفریده مطمئن باش» حسین شونم و تکون می‌ده می‌گه :«نگاه کن ! عصبانیشون کردی گوساله، فکر کنم از خط عقبی تانک درآوردن »
پوریا می‌گه یا امام رضا.

نوشته سفر به آنجا و بازگشت دوباره (فصل چهارم) اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

روی پد هلیکوپتر واستاده بودم که امید بدو بدو خودشو رسوند بهم . یه نگاهی بهش انداختم دیدم تپل خان عرقش دراومده و داره نفس نفس میزنه . بهش گفتم : نمیری یهو سردار !

گفت : خفه شو ! اینارو جا گذاشته بودی برات آوردم.

یه کیسه نخودچی کیشمیش داد دستم که هیچ وقت مال من نبود. نگاش کردم خندیدم . باز با همون اخم های دائمی خاص خودش نگام کرد .

گفت : چیه ؟ قبلا بهت تشویقی می‌دادم یه دمی تکون می‌دادی ، تربیتت یادت رفته ؟ الآن فقط پوزخند تحویلم میدی ؟

گفتم : غلط کردی ، اومدی خدافظی کنی . ترسیدی برنگردم .

هرهر بهش می‌خندم . آقای ادای پوست کلفتی ته دلش لرزیده. امید روشو ازم برمی‌گردونه با یه حالتی که انگار کلی مساله مهم داره که نظارت کنه چشمشو اینور و اونور می‌گردونه.

بعداز یه سکوت میگه : واقعا فکر کردی خری هستی برا خودت که من دلم برات تنگ بشه مثلا ؟ یا مثلا بلایی سرت بیاد ناراحت بشم ؟

من بلندتر می‌خندم میگم : نه اینا رو من نگفتم خود خرت الآن گفتی ! البته به زبون نخراشیده‌ی خودت ولی من به همینم راضیم ها ، منم دوست دارم .

خلبان موتور هلی‌کوپتر و روشن می‌کنه ظرف یه چشم بهم زدن هجوم صدا و گرد و خاک مانع میشه که حرف دیگه‌ای بینمون رد و بدل بشه. با یه اشاره ما با همه بار و بندیلمون راه میفتیم سمت هلی‌کوپتر بر می‌گردم یه نگاه به امید می‌کنم و یه لبخند تحویلش می‌دم. اون نمی‌خنده. فقط نگاه می‌کنه. تا لحظه‌ی آخری که تو دیدم هست واستاده زل زده به ستون ما که داره می‌چپه تو میل ۱۷ . کل جماعت می‌شینیم کف . صدای زیاد و لرزش مدام اعصاب همه رو از لحظه‌ی اول می‌ریزه بهم. به تجربه یاد گرفتم اینجا بهترین جاست برای مرور وقایع. عین شروع قسمت جدید می مونه تو سریال . محض اینکه سروصدا و تکون های ناجور نره رو مخ آدم ، بهتره یه “آنچه گذشت” واسه خودت بری، هم کمتر اذیت میشی ، هم قبل از شروع یه داستان دیگه دستت میآد با خودت چند چندی. دیگه صدای تو سرم واسه خودش کلی آدم شده . فقط کافیه ضامنشو بکشم تا شروع کنه به ور زدن . بهم می‌گه : از روزی که رسیدی پنج روز خوردی و خوابیدی و با بچه های یگان خندیدی . تقصیر خود خرته که الآن اینجایی ! یادم میآد روزی که اومدم تو یگان واکنش سریع جعفرطیار . گفتن یه واحد می خوایم که هلی‌برن بشه تو منطقه‌های تحت محاصره . امید بود که کامنت اول و گذاشت : آخه چه کاریه ؟ سگ و با چوب بزنی نمی‌ره تو محاصره حالا شما می‌خواید یه جماعتی و بندازید تو محاصره ؟ اونا چقدر باید خر باشن که برن تو محاصره ؟ ولی در عین ناباوری خودم و امید و بقیه یه جماعتی شامل خودم رفتن اسم نوشتن ! نمی‌دونم چمون شده بود ؟ بالاخره یکی باید اونجا تو محاصره مقاومت کنه تا منطقه تحت محاصره سقوط نکنه. جالب ترین قسمتش هم این بود که جماعتی که رفتن تو گروه طیار همه آدم‌های جنگ دیده و گریزون از جنگ بودن. همونایی که همیشه برمی‌گردن خونه بعد له‌له می‌زنن که دوباره بیان منطقه.  اونایی که بزرگترین سوال زندگی همشون شده چرا باز برگشتی ؟ هی از هم می‌پرسن بلکه یکی جوابشو بدونه ولی ظاهرا پیدا نمی‌کنن. صدای تو سرم می‌گه : بله ، اینطوری شد که الآن اینجایی و داری می‌پری به سمت سه راه اثریا .راست می گه کسی مجبورم نکرده بود. تقصیر خودمه. به قول سدمجتبی این اثریا از تعداد دفعاتی که من توبه کردم بیشتر دست به دست شده بود . بالاخره تصمیم به این شده بود که یه بار هم شده جلوشون در بیایم. قرار شده بود جعفرطیار شبونه بره به نیروهای تحت محاصره اضافه بشه و حمله مسلحینو خنثی کنه . تا اینجاش روی کاغذ اقلا ، این بدترین جایی بود که تا حالا می رفتیم . محاصره کامل بود . از بالا و راست داعش می‌زد از چپ و پایین النصره . توی اتاق وضعیت که داشتیم توجیه می‌شدیم همه یه جوری مسول اطلاعات و نگاه می‌کردن انگار داره ماندارین حرف می‌زنه . می‌گفت خیلی مهمه که سقوط نکنه . یه کاروان روس تو اثریا بوده با یه عالمه تانک و توپ و سلاح سنگین . نباید سقوط کنه که بکنه همه‌ی اینا میفته دست اونا . به تجربه فهمیده بودم تو جنگ همیشه یه معادله ساده وجود داره ، ما یا اونا ؟
چراغ قرمز روشن شد . این یعنی داریم می‌رسیم . صدای تو سرم می‌گه یادت باشه نباید بمیری‌ها . بهش می‌گم باشه فقط خیلی حرف نزن اگر می‌خوای زنده بمونم حواسم پرت میشه‌ها . نرسیده به زمین بچه‌ها از رمپ می‌پرن پایین . همه می‌دونن هلی‌کوپتر مثل یه سیبل گنده‌ی چاقِ پر از بنزین می‌مونه که خوراک منفجر‌کردنه . آدم پاش بشکنه خیلی بهتره تا به جنگ نرسیده بمیره. منم که وسط نشستم نوبتم می‌رسه و می‌پرم . زمین لعنتی خیلی سفته. ما هم که هرکدوم قدر یه قاطر بار داریم.  آخه محاصره از هرجایی بدتره. قدیمی ها اگریه بار رفته بودن تو محاصره دیگه نمی‌گفتن لنگه کفش تو بیابون غنیمته میگفتن تو محاصره غنیمته . عین یه گونی سیب‌زمینی پخش زمین می‌شم . موقع بلند شدن و جمع کردن بار و بندیلم یاد فیلم‌ “سقوط شاهین سیاه”” ریدلی اسکات”میافتم که سربازا خیلی شیک با طناب از هلیکوپتر میان پایین. خیلی وقته فهمیدم که” اسکات” اگر هم جنگ رفته باشه تو زندگیش اونجا لقد به گربه هم نزده.  پخش می‌شیم ، هرکی یه سوراخی پیدا می‌‌‌کنه و می‌چپه توش . صدای تو کله‌م داره برام می‌شمره ، میگه ۱۷ ، ۱۸ و بعد دیگه نمی‌شمره. متوجه ورودمون شدن حالا با هرچی دستشونه دارن می‌کوبنمون . دهنمو باز می‌کنم که موج  کمتر بگیرتم با این حال گوشم شروع می‌کنه سوت زدن.  صدای تو سرم محو می‌شه دیگه نمی‌شنومش.  احساس تنهایی می‌کنم . دوباره تنها شدیم . ما جماعت بیست وپنج  نفره جدا از همه‌ی دنیا افتادیم .  صدای سعید تو هندزفری بیسیم اولین نشونه ایه که می فهمم هم آتیش کمتر شده هم حال گوشام بهتر شده . نشستیم توی چاله خمپاره البته در واقع پوریا نشسته اون جا و من نشستم رو کله اون . خوب این تنها سوراخی بود که گیر آوردیم و جاش هم تنگ بود . اخبار خوشحال کننده فرمانده توی شبکه باعث میشه من و پوریا به هم لبخند بزنیم.

سعید  میگه: من دارم می بینمتون فکر کنم تلفات ندادیم . اگر کسی جنازه خودی دور و برش هست حرف بزنه بقیه هم خفه . سکوت رادیویی خوشحال‌ترمون می‌کنه.

به پوریا میگم: مرتیکه خوب منو کردی سپر بلا ها !

سرشو می‌ندازه پایین حرف نمی‌زنه. صدای تو سرم میگه : مرض داری بچه رو شرمنده می‌کنی ؟

محض اینکه به نصایح خودم گوش کنم به پوریا می گم : حالا خودتو چس نکن بالاخره تو کوچیکتری، اینطوری هم بهتره. منم راحت ترم خودم سقط شم تا بخوام تو روی ننه بابات نگاه کنم . بعدش هم می خندم بهش که از این وضعیت در بیاد .

پوریا می‌گه : خلاصه رو سیاهیش موند واسه ما ، جبران می‌کنم داداش.

صدای تو سرم میگه : اینم از خواص جنگه ، باسن مبارکو میزاری رو کله یکی دیگه ، بعد اونه که از تو عذر خواهی می کنه .جنگ واقعا همه چیو میریزه بهم.

سعید دوباره شروع می‌کنه : صدای عرعر مجروح که نمی‌آد، کسی مجروح شده ؟ اول اگر مجروح بدحال داریم اعلام کنید اگر نه بعد از ۵ ثانیه سکوت سطحیا بگن.

پوریا رو نگاه می‌کنم. داره زیر لب می‌شمره . به هزار و پنج که می‌رسه یه لبخند واقعی می‌زنه پنج تا دیگه می‌شمره بعد قیافه‌ش حسابی به وجد میآد میگه: هووووووو چه کردیم .

صدای سعید باز میآد تو گوشامون : به خودتون نگیرید ، این الاغا عرضه نداشتن . نیروی درست و حسابی جلوتون بود الآن یه دونتون زنده نبود . با این وضع پیاده شدنتون.

صدای تو سرم میگه : خوبه این یه الف بچه از میانگین سنی یگان ۵سال کوچیکتره .

یه جوری جواب می‌دم که پوریا هم بشنوه ، می‌گم خدا به داد زن و بچه این برسه . باریک الله و دمتون گرم و کلا تشویق بلد نیست خداوکیلی .

پوریا تایید می‌کنه : آره والا .

ولی سعید خیلی خوبه از این اخلاقش که بگذریم . اصلا ساخته شده واسه فرماندهی . همه حاضرن دنبالش تا ناجورترین جاها برن . تک تک بچه‌ها رو از خودش مهمتر می‌دونه هرچند حاضر نیست اعتراف کنه.

دوباره صداش و میندازه تو گوشای ماها : کسی سیگار روشن کنه خودم خلاصش میکنم . الآن یه نفر از ساعتهشت  از پشت ساختمونا میاد سمتمون . کسی تیراندازی نکنه . تکرار می‌کنم خودی از ساعت  هشت.

باز سکوت بیابون .

پوریا میپرسه: می‌بینیش ؟
جواب می‌دم : نه ، نور انفجار چشمامو زده ، توروهم به زور می‌بینم . ساختمونایی که سعید می‌گه رو هم نمی‌بینم . خداکنه اونا نیان سراغمون پوریا  !

کرمم گرفته می‌خوام اذیتش کنم .
جواب می‌ده : راست میگی ها .

بعد هم صدای تلق میآد . اسلحه‌شو از ضامن خارج می‌کنه .
میگم: کره خر از این زیر به جز ماتحت من چیو می‌تونی بزنی آخه ؟ اون صاب‌مرده رو قفلش کن تا من و یه جور ناجوری جانباز نکردی .

دوباره صدای تلق میآد . به صدای تو سرم میگم: می‌بینی تو روخدا با این دیوونه شوخی هم نمی‌شه کرد .

صدای مجتبی میآد : جعفر دارم می‌بینمش از ساعت هشت، ولی دونفرن ! چیکار کنم ؟ سعید باز می‌گه منفی شاید یکیو با خودش آورده ، تو دوربین داشته باششون ولی نزن .

صدای تو سرم می‌گه :گه بگیرنش . انتحاری باشه هممون مردیم . بهش می‌گم : نمی‌شه که شاید بچه‌های خودمون باشن ، نمی‌شه زدشون.

میلاد میاد رو شبکه به سعید میگه : جعفر منم دارمشون . روی جلویی هدف میگیرم .

مجتبی می‌گه : عقبی هم مال من .

صدای تو سرم میگه : چه فایده ؟ انتحاری باشه همه مردیم . بهش می‌گم خفه شو . اعصابم می‌ریزه بهم . دکمه هندزفری توی آستین چپم پیدا میکنم و فشار می‌دم .

میگم : جعفر جان اصلا واسه چی داره میآد تو این تاریکی ؟

سکوت رادیویی . تا پنج می‌شمرم . بازم سکوت . صدای تو سرم میاد حرف بزنه تو نطفه خفه ش می‌کنم . محکم تو دلم میگم الآن خفه شو . آخر سر خود سعید دکمه رو فشار میده و میاد روی شبکه باز ده ثانیه هیچی نمی‌‌گه . یعنی داره کلمات و تو ذهنش آماده می‌کنه . میگه : داره میآد که مارو ببره اونجایی که باید پیاده می شدیم. خلبانِ خر تو آدرس غلط پیادمون کرده! الآن یه جایی بین نیروهای خودمون و اوناییم . منم نمی‌دونم کجاییم . این باید بیاد که ببرتمون . همه خفه شید دیگه.

به صدای تو سرم می گم هیچی نگو یه دقه ! دیگه حرف گوش نمیده . میگه : خسته نباشی دلاور خدا قوت پهلوان ، گم شدیم !

نوشته سفر به آنجا و بازگشت دوباره (فصل سوم) اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

ظلمات محض با صدای نکره هواپیمایی که حتی حاضر نیست موتورهاشو خاموش کنه همیشه بزرگترین علامت فرودگاهیه که زیر آتیش دشمن قرار داره . فلنگ و بستم و کج کج راه افتادم سمت  ترمینال ورودی فرودگاه . باد موتورهای هواپیما داشت همه چیز و می‌برد . هنوز به ترمینال نرسیده بودم که دیدم داره راه می‌افته . خلبان شجاع ما رمپ عقب و از ترسش نبسته بود که هیچ ، یه عده مجروح و هم جا گذاشته بود . برای مجروح‌ها سوار شدن به هواپیما همیشه خیلی سخته. تا قبل از فرود باید کنار ترمینال بمونی چون ممکنه گاو پرنده درست روی کله ت فرود بیاد و وقتی فرود اومد باید تا هواپیما رو بدوی که ازش جا نمونی . چون خلبان شجاع زیاد صبر نمی‌کنه. اما خوب قاعدتا اگر طرف توان دویدن داشته باشه که از جنگ مرخص نمی‌شه . خلاصه بعضا انقدری می‌مونن منتظر یه هواپیما که صبر کنه تا سوارش بشن که یا می‌میرن یا خوب می‌شن . بالاخره جنگه دیگه . صدای تو سرم اضافه میکنه ” و باید زنده موند ” جوابشو تو دلم دادم که خیالت راحت اصلا خیلی زور داره این جماعت آدم و بکشن . داشتم به صدای تو کله م عادت می کردم  یه جورایی به عنوان یه نفر مستقل از خودم . خاصیت محیط جنگی همینه ، آدم عادت می کنه که به همه چی زود عادت کنه. رسیدم به ترمینال دوست داشتنی. همیشه عاشق اینجا بودم. یه ترمینال با تمام امکانات یه فرودگاه درست و حسابی ، کاملا سالم ولی روی همه چیز و یه لایه ی کلفت خاک گرفته . کف ساختمون سنگ طوسی داره که جا به جا رد خون خشک شده و بعضی وقتا تازه دیده می‌شه. برای من همیشه یادآوری کننده فیلم‌های آخرالزمانی یا بازی رزیدنت اویله. نمی‌دونم چرا ولی نگاه کردن بهش برام همیشه لذت بخش بوده و در کمال تعجب هست. انگار بشریت خیلی وقته منقرض شده و طبیعتا فرودگاهش هم بی استفاده افتاده اینجا . البته اینجا انسانیت خیلی وقته که از بین رفته . صدای تو سرم می‌گه “ای‌کاش به جاش بشریت بود که می‌رفت” خودم برای خودم سر تکون می‌دم و همچنان به این منظره جذاب مات و مبهوت نگاه می‌کنم . با رفتن هواپیما سکوت ساختمون و پرمی‌کنه. صدای آشنایی از پشت سرم می‌گه “خانوم خوشگله اگر وسیله نیست برسونمتون” برمی‌گردم صورت تپل امید رو جلو روم می‌بینم . جفتمون یه لبخند پت و پهن تحویل همدیگه می‌دیم . بهش میگم ” ببین خر ماده هم به تو با این وضع تیپ و قیافه بله نمی‌گه ، دنبالش نگرد ، نیست ” همدیگه رو سفت بغل می‌کنیم و فشار می‌دیم. امید می‌گه ” عوض تشکرته دیگه ، تو این تاریکی ، تو مملکت غریب ، وسط جنگ بیا دنبالش ، کرایه هم نگیر ، شامم بده ، زر زر هم بشنو . ای بشکنه این دست ” دست راستشو جلوم تکون میده. راه می افتیم سمت بیرون ساختمون . یه سانتافه مشکی پلاک ترکیه با چند تا سوراخ روی بدنه درست جلوی در پارک شده و چرخ جلوی سمت راننده هم اومده رو پله دوم. معلومه ماشین جدید امیده . بسگه این بشر تنبله . یه نگاه به ماشین و بعدش هم یه نگاه به امید . بعداز این همه مدت فکر همدیگه‌رو راحت می‌خونیم . میگه ” چیه خوب ؟ چرا باید ۴ تا پله بیام بالا وقتی می‌تونم دوتا بیام ؟ عموم رجب برام ماشین شاسی بلند فرستاده که راحت باشم دیگه . حالام وانستا من و نگاه کن . بپر بالا بریم .” خوب چه می‌شه کرد ؟ ولی مطمئنم به این حجم از تنبلی یا باید خندید یا گریه کرد و من قطعا خنده رو ترجیح می‌دم . ناسلامتی شب عیده . صندلی جلو پراز خونه خشک شده‌ست. از اونجایی که لباسام هنوز خیلی تمیزه با کراهت سوار می‌شم . راه می‌افتیم . چراغ خاموش وسط تاریکی و بیابون . امید عینک دید درشب زده و گاز می‌ده . منم که هیچی نمی‌بینم . امید میگه ” پسر تو خلی ؟ چرا برگشتی باز ؟ ” فکر می‌کنم . بازم فکر می‌کنم . می خوام بهش بگم والا الآن بزرگترین سوال زندگیم همینه و جوابشو نمی‌تونم پیدا کنم ولی نمی‌گم . از زیر جواب دادن در می‌رم . به جاش توپ و شوت می‌کنم تو زمین اون . میگم ” باز من که خوبم. رفتم و برگشتم . خودت چند روزه اینجایی ؟ ” سریع جواب می‌ده . عین آدم‌هایی که روز که هیچ ، دقیقه‌ها رو میشمرن

-صد و چل و شیش روز.

-پسر ۸۶ روز اضافه موندی‌ها . خودت چرا یه مرخصی نمی‌ری بیای ؟ حالا زن و بچه نداری ، ننه بابا که داری ؟

یه سکوت گندی برای چند دقیقه ماشین و پر می‌کنه . از توپی که شوت کردم تو زمینش مثل سگ پشیمون میشم . هی اینور و اونور و نگاه می کنم یه چیزی پیدا کنم ، موضوع و عوض کنم . نمی تونم ، آخه هیچی هم نمی‌بینم بسگه تاریکه . یهو وسط پام و  نگاه می‌کنم و راه در رو از این سکوت و پیدا می‌کنم . میگم ” مگه عمو رجبت برات اینو نفرستاده بود ؟ پس این سوراخ های رو درا و این خون چیه بلا ؟ ”

می‌خنده . هر هر با صدای بلند . صدای تو سرم میگه ” آخی مشکل حل شد” بازم عین دیوونه ها سرم و برای تصدیق خودم تکون می‌دم . فکر کنم خل شدم دیگه . صدای امید مذاکرات منو با خودم قطع می‌کنه . میگه ” یه بچه پررویی برش داشته بود مجبور شدم ازش بگیرم . محض اینکه برای  لاشخورهایی مثل خودت عبرت بشه نه درستش کردم نه کارواش بردم ، متوجه میشی که ؟ این ماشین کلی امکانات رفاهی داره نسبت به باقی ماشین های اینجا که اینا رو عموی من هزینه کرده براشون نه عموی تو یا باقی رفیقات . خوشم نمیاد یه روز بیام ببینم نیست جاش یه تویوتا هایلوکس برام گذاشتین . حواست باشه بی اجازه ، با اجازه ، مجروح ، مفقود یا هرچی ، ورش نمی‌داری . ملتفتی عمو جون ؟”

جوابشو و حاضر و آماده دارم تا حالش گرفته بشه . از الآن خودش فهمیده با اومدن من اولین چیزی که گم کنه ماشینشه . یه لبخند معنی دار تحویلش می‌دم . تو این تاریکی منکه هیچی نمی‌بینم ولی خوب اون دید در شب داره و مطمئنم که می‌بینه . میگم ” تو آموزشی بهت یاد ندادن یه راننده با شخصیتی که داخل ماشینش نشسته چطوری صحبت می‌کنه ؟ کی بوده مسول آموزش شما ؟ بگو برم در پادگانشو گل بگیرم ”

کم که میآره تو کل کل فحش می‌ده . طبق معمول . منم غش غش می‌خندم انگار که داره قربون صدقه‌م میره . دیگه تا برسیم حرف نمی‌زنیم . فقط امید بی‌سیم و بر‌می‌داره و مرکز و صدا می‌زنه . اونطرف یه صدای آشنا که یادم نمی‌آد کیه جوابشو می‌ده . امید بهش میگه ” پسر یه سطل با آب و تاید و دوتا لنگ آماده کن . صبح می‌خوام این ماشین عین آینه باشه وگرنه تنبیه میشی مفهوم بود ؟  ” یه چند لحظه سکوت رو شبکه بی‌سیم برقرار میشه. بعد هم چند تا فحش ناجور . دوتایی می خندیم . می‌رسیم . در مقر رو اون بنده خدایی که امید باهاش کل کل می‌کرد باز می‌کنه. می‌بینمش یادم می‌آد کجاها باهم بودیم ولی بازم اسمشو یادم نمی‌آد . از ماشین می‌آم پایین. با همه بار و بندیلی که بهم آویزوونه . دم در پوتین هامو در می‌آرم و میرم تو . امید پشت سرم می‌آد می‌گه ” بچه هاتون فردا می‌رسن دیشب فرستادنشون ماموریت ولی ظاهرا خبری نبوده ، فردا صبح می‌آن . تو هم بگیر بکپ من حال و حوصله زر زر کردن ندارم ها . نیای بگی دلم تنگ شده . مامانمو می خوامو ، از سوسک می ترسم و اینجا مارمولک داره و اینا هم نداریم. بغل دستمون هم توپخونه خودمونه . تازه اومدن اینجا . بی ناموس‌ها تا صبح هم می‌زنن یه شبایی ، من یه هفته نخوابیدم تا عادت کردم. اینجا خیلی بده خلاصه . بچه هاتون اومدن زودتری گورتو گم کن برو .”

می‌گم “خیلی خوب باشه . دفعه اولم که نیست بهم تذکر میدی جناب فرمانده‌. چشم اگر دلم تنگ شد هم خرسم و آوردم بغلش می کنم ، خوبه ؟”

حسابی کیف کرده . با صدای بلند می‌خنده . انگار همه مشکلات این خراب شده حل شده دیگه . می‌دونم داره فکر می‌کنه یه چیز دیگه هم بهم بگه . میره سراغ چایی و منم بند و بساطم رو میریزم کف اتاق رو موکت و دراز می‌کشم . از تو آشپزخونه داد میزنه ” قبل اومدنت از تدارکات برات پوشک گرفتم . یه دونه پات کن من حوصله ندارم صبح بیای بگی این توپخونه ی بغل دستمون زد و این موکت و پتو نجس شد ها . پاشو بپوش ….” جمله ش نصفه می‌مونه . کار خودشو کرده و از خنده غش کرده کف آشپزخونه . نمی‌بینمش ولی مطمئنم همین طوریه . یهو می‌بینم رو دیوار یکی با ماژیک آبی ورداشته یه چیزی نوشته . بدم می‌آد اینا کثیف کاری می‌کنن . مثلا ما باید اینجا آرامش پیدا کنیم  بعد ور می‌دارن یه طوریش می‌کنن که شکل مقر پیدا می‌کنه عوض اینکه شکل خونه باشه . اعصابم میریزه بهم . صدام میره بالا و محکم می‌شه ، میگم ” آقا امید کی ور داشته رو دیوار اتاق ما چیز نوشته ؟ من نبودم تو اینجا چیکاره بودی پس ؟ ” جواب میده ” خوب حالا توام . رضا خدا بیامرز نوشته دیگه . می خوای برم سر قبرش درش بیارم بزنم تو گوشش ؟ ” لحن صداش ناراحت میشه . یادش افتاد که رضا قبر نداره اصلا . اصلا چیزی ازش نموند که بخوایم چال کنیم . خودش بحث و عوض می‌کنه که منم حالم گرفته نشه میگه “حالا نگفتی دیوونه چرا برگشتی آخه ؟ خلی به قرآن توام ” این تیکه دوم نشون می‌ده دنبال جواب نمی‌گرده .  هر جوابی بدم اون قبلش جوابمو داده. “خلی به قرآن ” ولی خودم هم نمی‌دونم چرا برگشتم . بلند می‌شم می‌رم جلوی نوشته روی‌ دیوار ببینم آقا رضا زمانی که من مرخصی بودم و خودش هنوز زنده بوده چه شاهکاری کرده . با ماژیک آبی با خط افتضاحش نوشته ” آه حلب کو برادر‌های من ……؟ ” انگار می‌دونسته من و امید سر این سوال معروف چرا برگشتی امشب گیر می‌کنیم . خواسته جواب بده.

نوشته سفر به آنجا و بازگشت دوباره (فصل دوم) اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

سفر به آنجا

فرودگاه بین المللی دمشق یکی از امن ترین جاها بود ولی بوی جنگ می داد . جنگ یه بوی عجیبی داره که وقتی بلند شه خیلی طول می کشه تا بره . یه ترکیبی از بوی آشغالی که تو گرما می مونه با گوشت سوخته که همه ش یه ته طعم شیرینی داره . پامو که گذاشتم روی باند فرودگاه باز همین بو میآمد . فکرمو باز مشغول کرده بود به خودش . داشتم فکر می کردم که همه جا جنگ همین بو رو میده یا فقط سوریه ست که اینطوریه ؟ شایدهم ترکیب جنگ با آب و هوای مدیترانه اینجوری میشه ؟ وسط همین فکرا بودم که غول بی‌شاخ و دم آهنی از باند جدا شد. تو دلم برای بار هزارم تکرار کردم ایندفعه اصلا نباید بمیرم. نمی‌شه که ناسلامتی شب عیده . الآن وقت خوبی برای مردن نیست. تمام تکه های داخلی هواپیما رو باز کرده بودن تا سبک‌تر بشه . صدای چهارتا موتورش آدمو روانی می‌کرد. هندزفری هام و بیشتر تو گوشام فشار دادم و موسیقی و تا سرحد ممکن زیاد کردم . الآن وقت خوبی برای مردن نبود. اگر این دفعه می‌مردم از این به بعد هفت سین و نوروز براش می شد آینه‌ی دق . دیگه حلول بهار براش می‌شد خود خزان. وقتی دیواره های ضد صدای داخل طیاره و بر میدارن اصلا نباید توقع داشت که صندلی ای درکار باشه. همه باهم نشسته بودیم کف هواپیما و تکیه داده بودیم به دیوارهاش. اونایی که دیرتر رسیدن روی رمپ ورودی نشسته بودن و احتمالا تا می رسیدیم قندیل می‌بستن. یکی از مسخره ترین صحنه های زندگیم و چند دقیقه قبل دیده بودم. افسر امنیت پرواز جلوی رمپ ورودی هواپیما روی یه صندلی تاشو نشسته بود و سرش و انداخته بود پایین. انگار خودش هم از شغلش خجالت می‌کشید. حدود دویست نفر مرد جنگی با اسلحه و مهمات داشتن سوار هواپیما می‌شدن. احتمالا با خودش فکر می‌کرد چه توقعی از من دارن که گفتن بشین اینجا ؟ خود منم همین سوال اومد تو ذهنم و ازش خنده م گرفته بود. خنده دار بود. می خواست چی کار کنه دقیقا ؟ بازرسی بدنیمون کنه ؟ ما که داشتیم جلوی چشمش با خودمون مسلسل و نارنجک می‌بردیم تو هواپیماش ! زندگی اونم ریخته بود بهم . باز یادش افتادم . یه صدایی تو کله م می گفت اگر ایندفعه بمیری زندگی همه رو می‌ریزی بهم. اولین بار بود که باهام صحبت می‌کرد. قبل از ما یه پیرزن و با یه پسر نوجوون همراهشو سوار هواپیما کرده بودن . پیرزن روی ویلچر بود . از خودم سوال کردم این اینجا چی کار می کنه ؟ خوب قطعا جوابشو هم نمی دونستم واسه همین بی‌خیالش شدم و سعی کردم ندید بگیرمشون . روبه روم چندتا عراقی نشسته بودن . بوی سیگارشون بود که منو متوجه حضورشون کرد. فهمیدم عراقی هستن. آخه فقط عراقیا هستن که همیشه تو هر شرایطی سیگار می‌کشن . از صبح ناشتا تا بوق سگ. البته توقعی هم نبود . هواپیمایی که توش آر.پی.جی هست دیگه سیگارکشیدن  می‌شه یه عمل عادی . لعنتی صندلی نداشت و ما ما‌تحتمون رو زمین بود . برد گلوله‌های ضدهوایی به هواپیمای ما نمی‌رسید ولی موج انفجار خودترکان هاش چرا . انگار هی یکی از زیر بهم سیخونک می‌زد. پیرزن بیچاره‌ ترسیده بود. می‌لرزید و گریه زاری می‌کرد. البته صداش نمی‌آمد . صدای آهنگی که از هندزفری هام پخش می‌شد و هم درست نمی‌شنیدم چه برسه به صدای اون تو اون‌سر هواپیما. ولی حرصم و در می‌آورد. دوست داشتم بهش بگم آخه تو از چی می‌ترسی دیگه ؟ تو دیگه نوه هاتو هم دیدی ، ترس نداره که ،کشته نشی حالا مثلا می‌خواد چی بشه؟ نتیجه تو ببینی ؟ لعنتی من زنم سه ماهه حامله ست اومدم تو مملکت شما بجنگم . بعد یاد حرف یکی از بچه ها افتادم. همیشه می‌گفت جنگ بچه‌ها رو زود بزرگ می‌کنه. فکر کردم احتمالا جنگ ندیده به اندازه کافی . باز صدای تو سرم گفت آخه کل این خراب شده رو که جنگ گرفته دیگه باید چی می‌دید ؟ زیرلب گفتم خوب شاید کوره. از اینکه یواش و زیرلب گفتم کوره خودم خنده‌م گرفت. داد می‌زدم خودم نمی‌شنیدم چه برسه به اون . تازه فارسی هم نمی‌فهمید. یهو کرمم گرفت داد زدم نترس بابا جون هیچی نیست. بعد هم ریز خندیدم. سرم و انداختم پایین و یه نگاه به پوتینام انداختم. چسب پهن طوسی رو ساق پوتین چپم سرجاش بود. خودم با ماژیک روش به انگیلیسی نوشته بودم بی منفی. بالاخره خدا رو چه دیدی. یه وقت دیدی خون لازم شدیم. یهو دیدم یکی جلوم زانو زد .سرم و آوردم بالا و نگاش کردم . دیدم همون عراقی روبه روییه. یه سیگار روشن کرد و برگردوند از سمت فیلتر گرفت جلوم و یه سری هم برام تکون داد. باز خنده‌م گرفت،از روی حرکت لبام فکر کرده بود داد می‌زنم سیگار می‌خوام یا فکر کرده بود ترسیده‌م. در هرحال دمش گرم. بچه بامعرفتی بود. سیگار و با دست چپم ازش گرفتم و دست راستم و گذاشتم رو سرم . عرب‌ها یه اصطلاحی دارن میگن علی راسی. یعنی جات رو سر منه. این حرکت هم همون معنی و می داد. سیگار به نصف نرسیده بود که تو گوشام هوا گرفت . پرده‌ی گوشام عین پوسته طبل زدن بیرون. هواپیما داشت ارتفاع کم می‌کرد. خیلی سریع . می دونستم اینا یه جوری فرود میآن که یه گاو تو اولین تجربه پروازش. سیگار و گوشه لبم گذاشتم. سر اسلحه و زیر زانو چپم محکم کردم و جفت دستام و بردم بالا یه لوله هست که همیشه اون بالا پدر در میاره. پیداش کردم و گرفتمش. بعد یه کام همونجوری گرفتم و دور و برم و نگاه کردم. دیدم همه دارن منو مثل دیوونه ها نگاه می‌کنن. تو دلم خندیدم و شروع کردم از ده معکوس شمردن ، به چهار رسیدم که گرومپ! فرود اومدیم . اگر بشه اسمشو گذاشت فرود. تو یک ثانیه دور برم و خوب نگاه کردم. همه‌ی اونایی که تا الآن منو مثل خل و چل ها نگاه می کردن بلند شده بودن تو هوا و کله‌هاشون تق و تق می‌خورد به همون لوله ای که من محکم گرفته بودم. یکی از میله می خوردن یکی از کف هواپیما ! ایندفعه بلند و واضح خندیدم . هرچند صدای خندمو نمی‌شنیدن اما می‌تونستن قیافمو ببینن. یادشون می‌موند دفعه بعد همین کارو بکنن. هواپیما ترمز کرد و رمپ عقب باز شد. دیدم هشت نفر با چهارتا تابوت منتظرن تا ما پیاده شیم و جا باز بشه و بیان بالا. نگاهی به جماعت انداختم .همون صدایی که تازه باهاش آشنا شده بودم گفت البته اگر زنده برگردن  ! یادم افتاد خودمم باید زنده بمونم . الآن وقت خوبی برای مردن نبود. ناسلامتی عید بود و بچه‌م هم توی راه.

نوشته سفر به آنجا و بازگشت دوباره (فصل اول) اولین بار در پلاتو پدیدار شد.