پرتره – پلاتو http://pelatto.ir نقد فیلم Sun, 28 May 2017 11:50:25 +0000 fa-IR hourly 1 https://wordpress.org/?v=6.2.5 ثبت تاریخ با دوربین | نگاهی به فیلم چشم استانبول http://pelatto.ir/%da%86%d8%b4%d9%85-%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d9%86%d8%a8%d9%88%d9%84/ http://pelatto.ir/%da%86%d8%b4%d9%85-%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d9%86%d8%a8%d9%88%d9%84/#respond Fri, 23 Dec 2016 20:32:17 +0000 http://pelatto.ir/?page_id=4822 چشم استانبول چهره‌نگاری‌ای است از آرا گولر عکاس پرآوازه‌ی ترک و همراهی او تا برپایی آخرین نمایشگاهش. نمای آغازین فیلم بیانگر همه چیز است. گولر پیر سرش را از پنجره‌ی خانه‌اش بیرون می‌آورد و شهر را نظاره می‌کند؛ کاری که تا به همین حالا هم انجام می‌دهد. او تاریخ همین شهر، استانبول، را با تمام عکس‌هایی که در ادوار مختلف گرفته، ثبت کرده. گنجینه‌ای که امروزه از اهمیت بسیاری برخوردار است؛ زیرا که شهر در برخی موارد به‌کلی چهره‌ی پیشین خود را از دست داده. این را از روی عکس‌های گولر که در جای‌جای اثر نمایش داده می‌شود، می‌توان دید. او از کودکی‌اش، تحصیلاتش، مراحل مختلف کاری، سفرهای مختلفش به دور دنیا، شیوه‌ی کاری و سبک شخصی‌اش و تجربیاتش در ثبت برخی عکس‌های شاخصش برایمان می‌گوید؛ از این که چرا و چگونه از انسان‌ها عکس می‌گیرد، از برخوردش با دالی، پیکاسو، چاپلین و سوفیا لورن. عکاسان شناخته‌شده‌ی دیگر نیز از اهمیت و تأثیرگذاری آثار او حرف می‌زنند؛ از این که مردم‌-فرهنگ‌نگاری او به دلیل چند لایه بودن کارهایش و داشتن میزانسن چه میزان هنرمندانه‌اند. او داستان و دلیل انتخاب هر عکسی را که ثبت کرده هنوز به یاد دارد. عکاسی که به گفته‌ی خودش تاریخ را با عکس می‌نویسد و به آیندگان انتقال می‌دهد. برای او خوب بودن یک عکس مهم‌تر از چیزی برای ارائه داشتن نیست؛ عکس باید چیزی در خود داشته باشد. باید برای گرفتنش صبوری کرد، جزوی ازش شد و آن موجود درش را کشف کرد. آخرین چیزی که او پس از برپایی نمایشگاهش به ما می‌گوید این است که هنوز آخرین عکسش را نگرفته و نمی‌داند کی آن را خواهد گرفت. سپس عکس‌های بسیاری از آرشیو عظیم او در مقابل دیدگان ما قرار می‌گیرند.

نوشته ثبت تاریخ با دوربین | نگاهی به فیلم چشم استانبول اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> چشم استانبول چهره‌نگاری‌ای است از آرا گولر عکاس پرآوازه‌ی ترک و همراهی او تا برپایی آخرین نمایشگاهش. نمای آغازین فیلم بیانگر همه چیز است. گولر پیر سرش را از پنجره‌ی خانه‌اش بیرون می‌آورد و شهر را نظاره می‌کند؛ کاری که تا به همین حالا هم انجام می‌دهد. او تاریخ همین شهر، استانبول، را با تمام عکس‌هایی که در ادوار مختلف گرفته، ثبت کرده. گنجینه‌ای که امروزه از اهمیت بسیاری برخوردار است؛ زیرا که شهر در برخی موارد به‌کلی چهره‌ی پیشین خود را از دست داده. این را از روی عکس‌های گولر که در جای‌جای اثر نمایش داده می‌شود، می‌توان دید. او از کودکی‌اش، تحصیلاتش، مراحل مختلف کاری، سفرهای مختلفش به دور دنیا، شیوه‌ی کاری و سبک شخصی‌اش و تجربیاتش در ثبت برخی عکس‌های شاخصش برایمان می‌گوید؛ از این که چرا و چگونه از انسان‌ها عکس می‌گیرد، از برخوردش با دالی، پیکاسو، چاپلین و سوفیا لورن. عکاسان شناخته‌شده‌ی دیگر نیز از اهمیت و تأثیرگذاری آثار او حرف می‌زنند؛ از این که مردم‌-فرهنگ‌نگاری او به دلیل چند لایه بودن کارهایش و داشتن میزانسن چه میزان هنرمندانه‌اند. او داستان و دلیل انتخاب هر عکسی را که ثبت کرده هنوز به یاد دارد. عکاسی که به گفته‌ی خودش تاریخ را با عکس می‌نویسد و به آیندگان انتقال می‌دهد. برای او خوب بودن یک عکس مهم‌تر از چیزی برای ارائه داشتن نیست؛ عکس باید چیزی در خود داشته باشد. باید برای گرفتنش صبوری کرد، جزوی ازش شد و آن موجود درش را کشف کرد. آخرین چیزی که او پس از برپایی نمایشگاهش به ما می‌گوید این است که هنوز آخرین عکسش را نگرفته و نمی‌داند کی آن را خواهد گرفت. سپس عکس‌های بسیاری از آرشیو عظیم او در مقابل دیدگان ما قرار می‌گیرند.

نوشته ثبت تاریخ با دوربین | نگاهی به فیلم چشم استانبول اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> http://pelatto.ir/%da%86%d8%b4%d9%85-%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d9%86%d8%a8%d9%88%d9%84/feed/ 0 من زاده‌ی واژه‌های ساده‌ام* | نگاهی به مستند فصول در کوئینسی http://pelatto.ir/%d9%81%d8%b5%d9%88%d9%84-%d8%af%d8%b1-%da%a9%d9%88%d8%a6%db%8c%d9%86%d8%b3%db%8c/ http://pelatto.ir/%d9%81%d8%b5%d9%88%d9%84-%d8%af%d8%b1-%da%a9%d9%88%d8%a6%db%8c%d9%86%d8%b3%db%8c/#respond Fri, 23 Dec 2016 20:07:25 +0000 http://pelatto.ir/?page_id=4805 مستند فوق تشکیل شده از چهار فیلم است که همگی پیرامون یک شخصیت‌اند؛ جان برگر(برجر) ادیب و منتقد هنر. فصل اول با نام راه‌های شنیدن چهره‌ی دوستانه و ساده‌‌ی او را برایمان ترسیم می‌کند. تیلدا سوئینتون بازیگر انگلیسی دوست قدیمی جان است که پس از پنج سال دوری در فصل زمستان به ملاقاتش آمده. آن‌ها از اشتراکاتشان، علایق و بخش مختصری از پیشینه‌ی خانوادگی-شان را بازمی‌گویند. جان حین صحبت‌ها نقاشی می‌کشد، نظراتش را بیان می‌کند و به خانه و همسرش رسیدگی می‌کند. فصل دوم با نام بهار همراهی مستندسازان جوان با جان، پس از مرگ همسرش است. تمرکز این بخش روی نگرش و نگاه جان به حیوانات است. حیو.اناتی که بخش بیشتر آثار او مربوط به آن‌هاست و یکی از دلایلی که او سرزمینش را ترک کرده و به فرانسه آمده تا در مزرعه‌ی کوچکش زندگی کند، همین تماشای نزدیک حیوانات و برخورد و تعامل با دامپروران بوده. بیشتر این بخش به خوانش یکی از کتاب‌های مهم جان و همراهی آن با تصاویر گرفته شده از حیوانات است. در این بین دیدگاه دیگر اندیشمندان راجع‌به موضوع مورد نظر نیز مطرح می‌شود. فصل سوم با نام ترانه‌ای برای سیاست. جان در کنار تعدادی هنرمند دیگر در مورد سیاست صحبت می‌کنند. حرف‌هایی کوتاه اما مهم. به‌خصوص که برای او اعتراض جایگاه خاصی دارد و معتقد است که باید اعتراض کرد و ساکت نماند. در این‌جا او به نقش کارآمد ترانه در انتقال اندیشه‌ها و بیان اعتراض اشاره می‌کند. جان اذعان می‌دارد که نثر نمی-تواند به خوبی ترانه عمل کند و همگان را تحت تأثیر قرار بدهد. فصل چهارم با نام هنگام برداشت مکمل فصل ابتدایی است. بازگشت به  همان فضای خانوادگی، این‌بار در فصل تابستان با حضور جان در پاریس و  پسرش در مزرعه‌ی کوچکی که به او سپرده شده. نیمی از این بخش به هم‌نشینی فرزندان تیلدا سوئینتون با جان و پای صحبت‌هایش نشستن و نیمی دیگر به سپری کردن زمانی در کنار پسر او و خانواده‌اش در مزرعه می‌گذرد. هر چهار فصل ساخت متفاوت و منحصر به فرد خود را دارند. *بخشی از شعر زمین، سروده‌ی محمود درویش که از همان ابتدای فیلم پوسترش در ایوان خانه‌ی برگر به چشم می‌آید. جان اشعار درویش را در قالب یک مجموعه ترجمه کرده و در آن کتاب از تصویرگری‌هایش نیز استفاده شده.

نوشته من زاده‌ی واژه‌های ساده‌ام* | نگاهی به مستند فصول در کوئینسی اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> مستند فوق تشکیل شده از چهار فیلم است که همگی پیرامون یک شخصیت‌اند؛ جان برگر(برجر) ادیب و منتقد هنر. فصل اول با نام راه‌های شنیدن چهره‌ی دوستانه و ساده‌‌ی او را برایمان ترسیم می‌کند. تیلدا سوئینتون بازیگر انگلیسی دوست قدیمی جان است که پس از پنج سال دوری در فصل زمستان به ملاقاتش آمده. آن‌ها از اشتراکاتشان، علایق و بخش مختصری از پیشینه‌ی خانوادگی-شان را بازمی‌گویند. جان حین صحبت‌ها نقاشی می‌کشد، نظراتش را بیان می‌کند و به خانه و همسرش رسیدگی می‌کند. فصل دوم با نام بهار همراهی مستندسازان جوان با جان، پس از مرگ همسرش است. تمرکز این بخش روی نگرش و نگاه جان به حیوانات است. حیو.اناتی که بخش بیشتر آثار او مربوط به آن‌هاست و یکی از دلایلی که او سرزمینش را ترک کرده و به فرانسه آمده تا در مزرعه‌ی کوچکش زندگی کند، همین تماشای نزدیک حیوانات و برخورد و تعامل با دامپروران بوده. بیشتر این بخش به خوانش یکی از کتاب‌های مهم جان و همراهی آن با تصاویر گرفته شده از حیوانات است. در این بین دیدگاه دیگر اندیشمندان راجع‌به موضوع مورد نظر نیز مطرح می‌شود. فصل سوم با نام ترانه‌ای برای سیاست. جان در کنار تعدادی هنرمند دیگر در مورد سیاست صحبت می‌کنند. حرف‌هایی کوتاه اما مهم. به‌خصوص که برای او اعتراض جایگاه خاصی دارد و معتقد است که باید اعتراض کرد و ساکت نماند. در این‌جا او به نقش کارآمد ترانه در انتقال اندیشه‌ها و بیان اعتراض اشاره می‌کند. جان اذعان می‌دارد که نثر نمی-تواند به خوبی ترانه عمل کند و همگان را تحت تأثیر قرار بدهد. فصل چهارم با نام هنگام برداشت مکمل فصل ابتدایی است. بازگشت به  همان فضای خانوادگی، این‌بار در فصل تابستان با حضور جان در پاریس و  پسرش در مزرعه‌ی کوچکی که به او سپرده شده. نیمی از این بخش به هم‌نشینی فرزندان تیلدا سوئینتون با جان و پای صحبت‌هایش نشستن و نیمی دیگر به سپری کردن زمانی در کنار پسر او و خانواده‌اش در مزرعه می‌گذرد. هر چهار فصل ساخت متفاوت و منحصر به فرد خود را دارند.

*بخشی از شعر زمین، سروده‌ی محمود درویش که از همان ابتدای فیلم پوسترش در ایوان خانه‌ی برگر به چشم می‌آید. جان اشعار درویش را در قالب یک مجموعه ترجمه کرده و در آن کتاب از تصویرگری‌هایش نیز استفاده شده.

نوشته من زاده‌ی واژه‌های ساده‌ام* | نگاهی به مستند فصول در کوئینسی اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> http://pelatto.ir/%d9%81%d8%b5%d9%88%d9%84-%d8%af%d8%b1-%da%a9%d9%88%d8%a6%db%8c%d9%86%d8%b3%db%8c/feed/ 0 عدم کنترل | نگاهی به مستند ریکی درباره‌ی لیکاک http://pelatto.ir/%d8%b1%db%8c%da%a9%db%8c-%d9%84%db%8c%da%a9%d8%a7%da%a9/ http://pelatto.ir/%d8%b1%db%8c%da%a9%db%8c-%d9%84%db%8c%da%a9%d8%a7%da%a9/#respond Fri, 23 Dec 2016 18:31:28 +0000 http://pelatto.ir/?page_id=4781 مستند چهره‌نگارانه‌ی واینر همراهی‌ای است با لیکاک و همسرش از دهه‌ی هفتاد تا سال‌های پایانی عمر این فیلم‌ساز. در این حین است که ما با او آشنا شده و در مورد آغاز کارش می‌شنویم. لیکاک تعریف می‌کند که کارش را با ساخت یک فیلم تبلیغاتی برای مزرعه‌ی موز پدرش شروع کرده. هر جا که او یا همکارانش که ما جلوتر مشاهده می‌کنیم، در مورد اثری سخن می‌گویند ما بخش-هایی از آن را می‌بینیم؛ این از آن جهت اهمیت دارد که شیوه‌ی کار و دیدگاه او را برای ما آشکارتر می‌کند. وقتی می‌گوید بی-طرفانه در دل یک واقعه‌ی سیاسی فیلم می‌گرفته، ما آن فیلم را می‌بینیم و به چشم نیامدنش را شاهدیم. در هر بخشی ما لیکاک را درون همان لحظه داریم. آن‌گونه که خودش به‌عنوان یک مستندساز مدنظر داشته؛ در اکنون بودن، کنترل نکردن، جلب نکردن توجه‌ها و استقبال از وقایع همان‌طور که در یک آن پیش می‌آیند. جزوی از چیزی شدن و ثبتش. او از همکاری‌هایش، به‌خصوص همکاری‌اش با رابرت فلاهرتی، نقد فیلم‌هایش، عکس‌العمل مخاطبان به آن‌ها و تلاش‌هایش در راستای ادامه‌دادن روش محبوبش در بهره‌گیری از دوربین‌های سوپر هشت و سبک و بعدها دوربین‌های دیجیتال برایمان می‌گوید. در برخی قسمت‌ها تماشاگر عشق و عطش او به ساخت مستند در شرایطی که از نظر مالی تأمین نمی‌شود، هستیم. در زندگی شخصی نیز او مدام دوربین به دست دارد و ضبط می‌کند. او به این نوع از تماشا خو گرفته و آن را زیست می‌کند. ابتدا تا انتهای این فیلم که با همان دوربین‌ها و سبک مورد نظر او فیلم‌برداری و ساخته شده، گواهی است بر همین مسئله.

نوشته عدم کنترل | نگاهی به مستند ریکی درباره‌ی لیکاک اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> مستند چهره‌نگارانه‌ی واینر همراهی‌ای است با لیکاک و همسرش از دهه‌ی هفتاد تا سال‌های پایانی عمر این فیلم‌ساز. در این حین است که ما با او آشنا شده و در مورد آغاز کارش می‌شنویم. لیکاک تعریف می‌کند که کارش را با ساخت یک فیلم تبلیغاتی برای مزرعه‌ی موز پدرش شروع کرده. هر جا که او یا همکارانش که ما جلوتر مشاهده می‌کنیم، در مورد اثری سخن می‌گویند ما بخش-هایی از آن را می‌بینیم؛ این از آن جهت اهمیت دارد که شیوه‌ی کار و دیدگاه او را برای ما آشکارتر می‌کند. وقتی می‌گوید بی-طرفانه در دل یک واقعه‌ی سیاسی فیلم می‌گرفته، ما آن فیلم را می‌بینیم و به چشم نیامدنش را شاهدیم. در هر بخشی ما لیکاک را درون همان لحظه داریم. آن‌گونه که خودش به‌عنوان یک مستندساز مدنظر داشته؛ در اکنون بودن، کنترل نکردن، جلب نکردن توجه‌ها و استقبال از وقایع همان‌طور که در یک آن پیش می‌آیند. جزوی از چیزی شدن و ثبتش. او از همکاری‌هایش، به‌خصوص همکاری‌اش با رابرت فلاهرتی، نقد فیلم‌هایش، عکس‌العمل مخاطبان به آن‌ها و تلاش‌هایش در راستای ادامه‌دادن روش محبوبش در بهره‌گیری از دوربین‌های سوپر هشت و سبک و بعدها دوربین‌های دیجیتال برایمان می‌گوید. در برخی قسمت‌ها تماشاگر عشق و عطش او به ساخت مستند در شرایطی که از نظر مالی تأمین نمی‌شود، هستیم. در زندگی شخصی نیز او مدام دوربین به دست دارد و ضبط می‌کند. او به این نوع از تماشا خو گرفته و آن را زیست می‌کند. ابتدا تا انتهای این فیلم که با همان دوربین‌ها و سبک مورد نظر او فیلم‌برداری و ساخته شده، گواهی است بر همین مسئله.

نوشته عدم کنترل | نگاهی به مستند ریکی درباره‌ی لیکاک اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> http://pelatto.ir/%d8%b1%db%8c%da%a9%db%8c-%d9%84%db%8c%da%a9%d8%a7%da%a9/feed/ 0 دیوار یک بنای خیالی چه محکم است | نگاهی به مستند هفتادوشش دقیقه و پانزده ثانیه با کیارستمی http://pelatto.ir/76-%d8%af%d9%82%db%8c%d9%82%d9%87-%d9%88-15-%d8%ab%d8%a7%d9%86%db%8c%d9%87-%d8%a8%d8%a7-%da%a9%db%8c%d8%a7%d8%b1%d8%b3%d8%aa%d9%85%db%8c/ http://pelatto.ir/76-%d8%af%d9%82%db%8c%d9%82%d9%87-%d9%88-15-%d8%ab%d8%a7%d9%86%db%8c%d9%87-%d8%a8%d8%a7-%da%a9%db%8c%d8%a7%d8%b1%d8%b3%d8%aa%d9%85%db%8c/#respond Mon, 12 Dec 2016 07:15:13 +0000 http://pelatto.ir/?page_id=4752 هفتادوشش دقیقه و پانزده ثانیه همراهی ناب با کیارستمی چیزی است که صمدیان در این مستند به مخاطب ارائه می­دهد. این همراهی محدودیت زمانی و مکانی خاصی ندارد؛ از یک روز برفی و بیرون زدن از خانه شروع شده و با کیارستمی­‌ای که به دنبال طاهره خانم از تپه پایین دویده و میان درختان زیتون محو می­‌شود، به پایان می­‌رسد. زیرا همان­‌طور که صمیدیان گفته او ناچار بوده تا سال­‌های سال خاطره و فیلم را در قالب فیلمی کوتاه‌­تر برای یک مراسم بزرگداشت خلاصه کند. نتیجه­‌ی کار بخش­‌هایی جذاب و نادیده از همراهی­‌ها و سفرها و تجربه­‌های مختلف است. آن‌چه که این اثر را گیراتر می­‌کند، حضور صمدیان و دوربینش به عنوان دوستی قدیمی و پذیرفته شده است که مانع از ساختگی بودن اتفاقات یا کنش­‌ها می­‌شود. همه چیز زنده است و در لحظه رخ می­‌دهد. بی هیچ پرده­‌پوشی­‌ای. بنابراین ما به­ عنوان مخاطب احساس نزدیکی بیش از حدی با این کارگردان فقید، دیدگاه­‌هایش، روحیه­‌اش، عاداتش، علایقش، نگرشش به عکاسی و فیلم­سازی و تدریس، ایده­پردازی­‌هایش، گزینش اشعار و شیوه­‌ی چینش آن­ها، نحوه‌­ی تولید یک اثر هنری، تجدید دیدار با بازیگران کارهای پیشینش، همکاری با هنرمندان معاصرش، بازبینی لوکیشن­‌های قدیمی و حتی کودکانکی­‌هایش داریم. یکی از جذاب­‌ترین قسمت‌­ها جایی است که ما کیارستمی را در حال فیلم­برداری از پرندگان لب دریا می‌­بینیم. تلاش اولیه‌­ی او برای جا دادن آن­ها در کادر و ثبتشان در مواقع مختلف و سپس تلاش بعدی او هنگام تدوین همین فیلم در خانه­‌اش. جایی که او هوشمندانه سعی در تقلید و بازسازی صدای پای پرندگان روی برنج و شن دارد و یا صدای بال زدنی که با پیراهنش تولید می­‌کند. در انتها وقتی می­‌بینیم که صداهای ساختگی چقدر مناسب تصویر هستند، همه­‌ی این کوشش‌­ها برایمان معنایی دیگر می­‌گیرند؛ چیزی شبیه به عمری زیستن مداوم میان تجربه، لذت و کار.

نوشته دیوار یک بنای خیالی چه محکم است | نگاهی به مستند هفتادوشش دقیقه و پانزده ثانیه با کیارستمی اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> هفتادوشش دقیقه و پانزده ثانیه همراهی ناب با کیارستمی چیزی است که صمدیان در این مستند به مخاطب ارائه می­دهد. این همراهی محدودیت زمانی و مکانی خاصی ندارد؛ از یک روز برفی و بیرون زدن از خانه شروع شده و با کیارستمی­‌ای که به دنبال طاهره خانم از تپه پایین دویده و میان درختان زیتون محو می­‌شود، به پایان می­‌رسد. زیرا همان­‌طور که صمیدیان گفته او ناچار بوده تا سال­‌های سال خاطره و فیلم را در قالب فیلمی کوتاه‌­تر برای یک مراسم بزرگداشت خلاصه کند. نتیجه­‌ی کار بخش­‌هایی جذاب و نادیده از همراهی­‌ها و سفرها و تجربه­‌های مختلف است. آن‌چه که این اثر را گیراتر می­‌کند، حضور صمدیان و دوربینش به عنوان دوستی قدیمی و پذیرفته شده است که مانع از ساختگی بودن اتفاقات یا کنش­‌ها می­‌شود. همه چیز زنده است و در لحظه رخ می­‌دهد. بی هیچ پرده­‌پوشی­‌ای. بنابراین ما به­ عنوان مخاطب احساس نزدیکی بیش از حدی با این کارگردان فقید، دیدگاه­‌هایش، روحیه­‌اش، عاداتش، علایقش، نگرشش به عکاسی و فیلم­سازی و تدریس، ایده­پردازی­‌هایش، گزینش اشعار و شیوه­‌ی چینش آن­ها، نحوه‌­ی تولید یک اثر هنری، تجدید دیدار با بازیگران کارهای پیشینش، همکاری با هنرمندان معاصرش، بازبینی لوکیشن­‌های قدیمی و حتی کودکانکی­‌هایش داریم.

یکی از جذاب­‌ترین قسمت‌­ها جایی است که ما کیارستمی را در حال فیلم­برداری از پرندگان لب دریا می‌­بینیم. تلاش اولیه‌­ی او برای جا دادن آن­ها در کادر و ثبتشان در مواقع مختلف و سپس تلاش بعدی او هنگام تدوین همین فیلم در خانه­‌اش. جایی که او هوشمندانه سعی در تقلید و بازسازی صدای پای پرندگان روی برنج و شن دارد و یا صدای بال زدنی که با پیراهنش تولید می­‌کند. در انتها وقتی می­‌بینیم که صداهای ساختگی چقدر مناسب تصویر هستند، همه­‌ی این کوشش‌­ها برایمان معنایی دیگر می­‌گیرند؛ چیزی شبیه به عمری زیستن مداوم میان تجربه، لذت و کار.

نوشته دیوار یک بنای خیالی چه محکم است | نگاهی به مستند هفتادوشش دقیقه و پانزده ثانیه با کیارستمی اولین بار در پلاتو پدیدار شد.

]]> http://pelatto.ir/76-%d8%af%d9%82%db%8c%d9%82%d9%87-%d9%88-15-%d8%ab%d8%a7%d9%86%db%8c%d9%87-%d8%a8%d8%a7-%da%a9%db%8c%d8%a7%d8%b1%d8%b3%d8%aa%d9%85%db%8c/feed/ 0