ذهنِ خطرناکِ ما|ذهن خطرناکِ ما

مغزهای کوچک زنگ‌زده نامی خاص و به‌یادماندنی از بهترین فیلم جشنواره امسال تا روزهای تقریباً پایانی . هومن سیدی از همان فیلم‌های کوتاهش ثابت کرد دغدغه سینما دارد و از سینما نه به‌عنوان ابزار جهت ارائه مانیفست‌های مختلف فکری بلکه در سطوحی مانند شهرام مکری سینما را برای سینما می‌خواست با ساختاری شخصی که فیلم به فیلم تکمیلش کرد و در مغزهای کوچک زنگ‌زده به پختگی رساند. فیلم نه مانند فیلم‌های قبلی سیدی مجذوب فرم و رنگ و لعاب و اجرای تکنیک‌های سینمای روز جهان است بلکه فرم در مناسب‌ترین شکل در اختیار بسط داستان و شکل‌دهی به کاراکترهای مهجورش قرار می‌دهد و هرچقدر فیلم به‌پیش می‌رود آن‌قدر فضای رعب‌آور و تیره‌وتار داستان باشخصیت‌های انسانی ماجرا گره می‌خورند که دیگر اجراهای سنگینی چون سکانس درگیری دو گروه و یا تیراندازی به‌عنوان تک سکانس درخشان در یاد نمی‌مانند و فیلم به‌عنوان کلیتی واحد خود را به مخاطب تحمیل می‌کند. بازی نوید محمد زاده حتی قبل دیدن فیلم چالشی بود میان تکرار نقش‌های نه‌چندان دور گذشته و جنس خاص بازی او که کم‌کم به سمت تکرار می‌رفت اما باشخصیت پردازی مناسب بازی او در نقش برادر کوچک و توسری‌خورده دسته خلافکاری که ناگهان امکان خودنمایی پیدا می‌کند آن‌قدر درست طراحی‌شده که هیچ‌کدام از نقش‌های پیشین او به ذهن متبادر نشود. سیدی آن‌قدر به بلوغ رسیده که توانسته در مقام کارگردان وحدت و یکدستی بی‌نظیری میان توأم عوامل فیلم ایجاد کند که مانند فیلم‌های قبلی‌اش برخی عوامل در تعادل با یکدیگر نباشند از موسیقی موجز و غیرمتعارف که در خدمت روند قصه و اتفاقات شنیده می‌شود تا فیلم‌برداری که قرار نیست فقط چرکی و آشفتگی زاغه‌های آشفته حاشیه تهران به نمایش بگذارد. مغزهای کوچک زنگ‌زده بی‌اغراق می‌تواند در فرم و حتی مضمون در جایگاه بالا در سینمای امروز ایران بایستد و از به بعد می‌توان منتظر آثار درخشان‌تر سیدی بود که نشان داده همیشه هوشمندانه پیگیر سینمای روز جهان بوده و فیلم به فیلم اصالت جهان‌بینی خودش را نیز به اثر اضافه کرده است