اندوه شب ناگفتنی است / سه شعر از لی پو

آواز پاییزی رود

ماه در آب سبز موج برمی‌دارد.
ماهی‌خوارهای سفید از میان مهتاب پرواز می‌کنند.

مرد جوان به صدای دختری که بلوط‌های آبی را جمع می‌کند، گوش می‌دهد:
در دل شب، ترانه‌خوان، با هم به سمت خانه پارو می‌زنند.

*****

شراب تنهایی

صراحی به دست در میان گل‌ها نشسته‌ام
بی هیچ همراه و همدمی.
پیاله‌ام را بالا می‌آورم تا ماه را به میگساری دعوت کنم
و سایه‌ام به ما می‌پیوندد.
اما ماه لبی تر نمی‌کند و
سایه‌ام نیز سکوتش را ادامه می‌دهد.
با سایه‌ام و ماه پای در راه خواهم نهاد
با حالی خوش تا پایان بهار.
وقتی آواز می‌خوانم، ماه می‌رقصد.
آن هنگام که من می‌رقصم، سایه‌ام نیز می‌رقصد.
لذت‌های زندگی را به وقت هوشیاری تقسیم می‌کنیم.
در هنگام مستی، هر کدام به سویی می‌روند.
دوستان ابدی هستیم، اگرچه سرگردان،
اما همدیگر را در راه شیری خواهیم دید.

*****

ناله پله‌های جواهرنشان

شبنم پله‌های جواهرنشان را کاملا سفیدرنگ کرده است و
دیرگاهی است که پاپوش‌های من را تر می‌کند
پرده بلورین را کنار می‌زنم
و ماه را در هوای بی‌ابر پاییز تماشا می‌کنم.
*****

لی پو (۷۰۱ – ۷۶۲ میلادی)، شاعر چینی و معاصر دودمان تانگ است. نام او در تاریخ به صورت‌های لی بای، لی پای، لی تای پو و لی تای پای نیز ثبت شده است. لی پو در آسیای میانه و در یکی از شهرهای قزاقستان یا قرقیزستان کنونی، زاده شد و در استان سیچوان رشد و نمو پیدا کرد. او در سال ۷۲۵ خانه‌اش را ترک کرد تا در طول رود یانگتزه سفر کند و شعر بسراید. وی در سال ۷۴۲ به دستور امپراتور شوان‌زونگ در دانشگاه هانلین مشغول به کار شد، هر چند در نهایت از دربار اخراج شد. سپس به خدمت شاهزاده یون درآمد که پس از شورش سال ۷۵۵ آن لوشان، انقلابی را رهبری می‌کرد. لی پو به جرم خیانت دستگیر شد. اما بعدها مورد عفو قرار گرفت و دوباره شروع به سیر و سفر در طول رودخانه‌ی یانگتزه کرد. او چهار بار ازدواج کرد و با «تو فو» که او نیز شاعر بود، دوستی و مراوده داشت.

لی پو گاهی شعرها و چامه‌هایی درباره‌ی زندگی شخصی‌اش می‌سرود. شعرهای او به واسطه‌ی تصورات خالص و لحن محاوره‌ای‌شان معروف هستند. آثار لی پو بر شماری از شاعران قرن بیستم، همانند ازرا پاوند و جیمز رایت تاثیر گذاشت.